Τι ισχύει?

Δεν είχα ποτέ σκοπό να γράψω ξεκάθαρα για μένα. Δεν ήθελα. Έγραφα πάντα ουσιαστικά πλαγίως σκέψεις και συναισθήματα. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως άδραξα την ευκαιρία που μου δόθηκε. Στη ζωή μου δεν κρύφτηκα ποτέ. Δεν τσιγκουνεύτηκα ίχνος ψυχής. Έμαθα να παραδέχομαι τα σφάλματα μου, χωρίς να ρίχνω ευθύνες σε κανέναν για δικές μου δυσκολίες. Όσοι με ξέρουν αρκετά γνωρίζουν ότι θα δώσω όσο μπορώ ακόμα κι αν ο παραλήπτης είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης για όλους τους υπόλοιπους. Δίνω αμέτρητες ευκαιρίες, ενώ βλέπω καθαρά πως εγώ θα καρφωθώ πισώπλατα στο βάθος του χρόνου από εκείνον στον οποίο έδωσα με περίσσιο θάρρος το χέρι μου να κρατηθεί τη στιγμή που όδευε προς τον πάτο. Δεν παρασύρομαι από προειδοποιήσεις ανθρώπων που ήθελαν ανέκαθεν το καλό μου. Ξεροκεφαλιά? Ελπίδα? Όσοι λοιπόν με ζουν και με γνωρίζουν ξέρουν πως το παραμικρό ψέμα που έχω πει έως σήμερα, το ξεστόμισα μόνο από φόβο μην πληγώσω με τα λόγια μου πρόσωπα που νοιάζομαι, ως που στο τέλος κατέληγα πάντοτε να λέω την αλήθεια όσο σκληρή κι αν ήταν ή είναι. Προτιμώ να είμαι ειλικρινής από το να παίζω κρυφτό με την νοημοσύνη μου. Με προσβάλει σαν προσωπικότητα. Είμαι ανοιχτό βιβλίο απέναντι σε αυτούς που επέλεξα να βάλω στη ζωή μου. Έχω κάνει αμέτρητες λάθος επιλογές. Το έβλεπα από μικρή. Μου το έλεγαν επανειλημμένα οι δικοί μου. Αλλά επιμένω να μην σκορπάω το φταίξιμο σε τρίτους. Δεν είναι λάθος των γύρω που εγώ τους δίνω πάτημα να με εκμεταλλευτούν, επειδή θεωρούσα πως ίσως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτομαι και αισθάνονται όπως εγώ. Το βάρος δε θα το ρίξω σε κανέναν, όταν μόνη μου επέλεξα άτομα με υπό το μηδέν προσωπικότητα, εκείνα τα άτομα που παλεύουν με νύχια και με δόντια να ζουν από τη ζωή μου, που προσπαθούν να μου στραγγίξουν την ψυχή, που προσπαθούν να ρουφήξουν και να οικειοποιηθούν το χαρακτήρα, το παρελθόν και το μέλλον μου. 26 χρόνια. Σε αυτά οφείλω αυτό που είμαι σήμερα. Που μόνη μου έφτασα ως εδώ, έχοντας σαν ιστορικό τις κακές επιλογές μου. 26 καταραμένα χρόνια. Σε αυτά χρωστάω τη δύναμη που βρήκα να ορθοποδήσω ολομόναχη. Χωρίς τις πλάτες άλλων. Εγώ τουλάχιστον όσο πόνο, διαταραχές ή ψυχολογικά κι αν σέρνω στο κουφάρι μου, δε θα τα χρησιμοποιήσω ποτέ για να θυματοποιηθώ. Δε θα τα μάθει κανείς με το καλημέρα σας. Δε ζητιανεύω οίκτο. Δεν το παίζω γαμάτη. Έχω αξιοπρέπεια. Ψέματα? Εγώ?
Να γελάσω μια στιγμή. Αστείο. Όταν κράζω κράζω για χαβαλέ, όχι για να βγάλω το κόμπλεξ κατωτερότητάς μου. ΔΕΝ έχω από αυτό. Όταν δίνεις ολόκληρο τον εαυτό σου για κάποιον, να περιμένεις τη στιγμή που δε θα σου έχει μείνει περισσότερος εαυτός να χαρίσεις. Το έχεις αντιληφθεί. Βλέπεις ότι προσπαθεί να σε χρησιμοποιήσει μάταια. Εκεί λες όχι και αυτός ο κάποιος γυρίζει την πλάτη του. Εκεί κάνοντας και συ να φύγεις σε πονάει ένα μαχαίρι καρφωμένο στη ράχη σου.Υπάρχουν άνθρωποι φυτά. Τους ποτίζεις, τους ταΐζεις, τους προσέχεις μιας και μόνοι τους είναι άχρηστοι να το κάνουν. Μα τα φυτά απαγορεύεται να τα βάλεις σπίτι σου. Θα σου κλέψουν το οξυγόνο. Φωτοσύνθεση όπως έλεγε και μια γνωστή μου, που καθώς φαίνεται κάτι παραπάνω ήξερε.
Ευτυχώς έχω φτάσει στο σήμερα μόνο με αυτούς που άξιζαν την αγάπη μου. Βαρέθηκα να νοιάζομαι για πρόσωπα χωρίς ηθικές αρχές και τσίπα. Σιχάθηκα να επιλέγω αποτυχημένα και επιφανειακά όντα. Αηδιάζω με τις κακές και χωρίς επίπεδο απομιμήσεις μου. Δε με ενδιαφέρει τώρα πια τι λένε για μένα. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα βρίσκουν λόγο να σε φθείρουν σκόπιμα. Τι λόγο έχεις εσύ όμως να τους ακούς αφού αυτοί που πραγματικά σε ενδιαφέρουν ξέρουν τι ισχύει για σένα? Δε θα κράξω ποτέ κανέναν επειδή δεν κατάφερα να γίνω αυτός. Δε θα ασχοληθώ παραπάνω πλέον με όσους καταβάλουν προσπάθειες να φανούν εντάξει μοιράζοντας ψέματα μήπως και πάρουν το κοινό με το μέρος τους . Τα έχω καλά με τον εαυτό μου. Έδωσα τον καλύτερό μου εαυτό. Κράτησα όσους δε βίασαν τα θέλω μου. Έμεινα με αυτούς που επέλεξα ξέροντας πως θα είναι αμοιβαίες οι προσπάθειες. ΔΕ θα βγω από πάνω για κάτι που βλέπω και μου προκαλεί λύπηση. Αδιαφορία. 
 Και αν γράφω τώρα, είναι ΜΟΝΟ για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε συγκεκριμένους ανθρώπους πέρα από την οικογένεια μου. Ευχαριστώ που με ξυπνήσατε με τις μαλακίες σας. Επίσης ευχαριστώ τον πρώην μου που μπήκε στη ζωή μου την πιο σωστή στιγμή και με ταρακούνησε δείχνοντας μου αυτό που δεν πρέπει να καταντήσω. 
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΥΛΟ

Το εδώ...

Ξύπνησα σήμερα με έναν παράξενο κόμπο στο στομάχι. Έβαλα στα ηχεία την αγαπημένη μου μπάντα και κάθισα να γράψω. Μπορεί για κάποιους να φαντάζει αστείο ή σαν ημερολόγιο. Είναι μόνο βιώματα.

Σε άλλους μπορεί να δίνουν δύναμη τα λόγια μου. Ελάχιστοι γράφουν, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαν όλοι να περνάνε τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους σε ένα χαρτί ή ακόμα και σε ένα μπλογκ σε περίπτωση που ήθελαν να το προχωρήσουν. Οι άνθρωποι έχουν κυριευτεί από δαίμονες τεχνολογίας. Δε μοιράζονται, δε κουβεντιάζουν, δεν έχουν ανθρώπινες και ουσιαστικές επαφές. Έμαθαν να κρύβονται πίσω από μία οθόνη, παρατώντας τα όνειρα τους. Είναι η μόνη μας αληθινή σχέση πλέον. Όλα περνάνε από υπολογιστές. Τα συναισθήματα σήμερα είναι ρομποτικά. Οι στόχοι ξεχασμένοι. Βουτάω στα έγκατα του υποσυνειδήτου μου και κολυμπάω ώσπου να βρω μια στεριά να ξαποστάσω. Τη βρίσκω. Αράζω. Αφουγκράζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα. ΜΟΝΟ ΕΓΩ και ο κόσμος μου. Ο πραγματικός μου κόσμος. Αυτός που έχω θάψει και γω όπως όλοι μας από φόβο. Γιατί έτσι έμαθα. Έτσι μάθαμε. Με μοναδική διαφορά πως εγώ έχω ξεσπάσματα αντιδράσεων ευτυχώς.

Και τώρα που έχω ξαπλώσει στην ακτή και όλα είναι σε αναμονή. Εδώ που ο χρόνος δεν κυλάει, που δε με αγχώνει το παραμικρό και κάθε βάσανο μου γνέφει από μακριά, εδώ γυρίζω την πλάτη μου στα προβλήματα και στρέφομαι στην παραλία που λιάζονται τα θέλω μου. Τα αντικρίζω και είναι τόσα πολλά. Ανατριχιάζω. Είναι δυνατόν? Που τα είχα πετάξει όλα αυτά? Είναι όμορφα εδώ, δε λεω. Αλλά το εδώ δεν είναι ο δρόμος που περπατάω καθημερινά. Είναι μία τρύπα απομόνωσης. Έρχομαι να με εντοπίσω. Είχα παραμελήσει αυτήν την τρύπα. Ξέχασα. Σάπισα χωρίς σκοπό. Τόσοι στόχοι. Να τους αρπάξω. ΤΩΡΑ. Όσο μπορώ ακόμα. Να τους φέρω εις πέρας. Είναι ακραίο στο σήμερα να ονειρεύεσαι λένε. Τα όνειρα είναι μόνο για όταν κοιμάσαι. Έμενα όμως ο πατέρας μου με έμαθε να το κάνω ξύπνια. Κάποια στιγμή θα κοιμηθούμε μία και καλή μου έλεγε πάντα. Τότε δε θα μπορούμε πια να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που θελήσαμε στη ζωή μας... Αντίδραση λέγεται. Τα θέλω μου είναι όμορφα. Τα θέλω του καθένα είναι όμορφα για τον ίδιο. Συνετό μέσα στην τρέλα είναι να πηγαίνεις πάνω, όχι στον πάτο. Εκεί που έχεις κλίση να πας, όχι εκεί που σε πάνε. Μεγαλώνουμε και μας πιέζει ο καιρός. Δεν είναι δίκαιο, αλλά η δικαιοσύνη θα βρεθεί μόνο μέσα από την εξέλιξη. Σηκώνομαι, εξερευνώ κάθε πτυχή μου εδώ λοιπόν. Περπατάω εδώ. Ανταμώνω εδώ. Με λατρεία, πάθος, δημιουργία, έμπνευση, ταλέντα. Προσέχω μην πατήσω τις αξίες μου. Ήθελα εγώ να γυρίσω όλον τον κόσμο? Ήθελα να γνωρίσω κουλτούρες? Να συγκρίνω? Να αφήσω το στίγμα μου με κάτι δικό μου? Να ερωτευτώ το κάθε πρωινό που ξημερώνει? Να πιστεύω με εμπιστοσύνη? Να φέρω τα πάνω κάτω με το αύριο μου? Να αλλάξω τον κόσμο? Να αποκτήσω χρήματα με την αξία μου? Να ανοίξω σπίτι με χαρακτήρα? Να ζήσω με αξιοπρέπεια? Αλήθεια? Που πήγαν όλα αυτά στο πέρασμα? Τα έθαψα τόσο βαθιά? ΔΕ ΘΕΛΩ. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Τα αγάπησα αυτά τα όνειρα και αγάπησα και μένα κάνοντάς τα. Και θα με αγαπήσω ξανά αν καταφέρω να τα ανεβάσω πάλι στην επιφάνεια. Φτάνει μόνο να μη χωθώ ξανά πίσω από συσκευές που με κρατάνε εγκλωβισμένη στην απραξία. Αρκεί να ξυπνήσω κυριολεκτικά σπρώχνοντας αυτά που βρήκα εδώ εκεί που ακούγεται ο σκοπός του αγαπημένου μου κομματιού.....

Ανάκατα σε τάξη.

Και σα μονόλογος συνεχίζεται.... Αρχίζω και δεν ξέρω που καταλήγει. Πολλές φορές μπλέκεσαι και μόνος σου δίχως να κάνεις διάλογο με κάποιον άλλο. Υπάρχει πάντα άλλος μαζί σου. Ο εαυτός σου.
Είμαι παρανοϊκή? Μπορεί. Αλλά μου αρέσει να μιλάω με μένα. Έτσι με μαθαίνω και με καταλαβαίνω περισσότερο. Πάντα ανακαλύπτω κάτι καινούριο. Λειτουργώ με ανατροπές. Αλλά τι θέλω να ανατρέψω ακριβώς? Είμαι φρικιό? Επειδή θέλω τα πάντα για μένα? Δεν το θεώρησα ποτέ κακό. Δε σταματάω να θέλω τα πάντα, να τα ονειρεύομαι και να τα διεκδικώ. Δεν έχει σημασία να κερδίζεις το παιχνίδι με καλά φύλλα. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να το κερδίσεις έχοντας άσχημο χαρτί στα χέρια σου.... Να πάλι το χάνω. Πάλι από αλλού αρχίζω και αλλού φτάνω. Χωρίς συνοχή.
Βασικά υπάρχει μία εξέλιξη και το ένα φέρνει το άλλο. Μόνη μου μιλάω ξανά. Ορίστε, δε χρειάζομαι έξτρα συντροφιά για το θέατρο του παραλόγου. Ωστόσο αυτό με κρατάει  αλώβητη ως τώρα. Γνωρίζω που πατάω, που βρίσκομαι δεν ξέρω, αλλά δε με νοιάζει και πολύ. Ταξιδεύω ασταμάτητα, αφαιρούμαι ανά πάσα ώρα και στιγμή κι όμως πάντα μένω σε μία απόσταση από εξωτερικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να με βλάψουν. Κι αυτό δημιουργείται από τις χιλιάδες συζητήσεις που διατηρώ με το εγώ μου. Για να με πατήσουν πρέπει να σκύψω ΕΓΩ πρώτα. Πράγμα ακατόρθωτο τώρα πια.  Τώρα πια Βγάζω από τη μέση όποιον με θέλει στη γωνία. Αναίσθητη? Εγώ? Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ευαισθησίες. Προτιμώ παρόλα αυτά να τις ερμηνεύω και να τις εκφράζω δημιουργικά. Ούτως ώστε να μην υπάρξει πιθανότητα στο μέλλον να τις εκλάβει ως αδυναμίες. Δεν έχω τέτοιες. Ούτε πριν, ούτε τώρα, ούτε ποτέ. Σε περίπτωση που έδειξα κάτι τέτοιο θα είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Με την άλλη πτυχή μου. Η πραγματικότητα είναι πως δεν υπήρξα ποτέ αφελής, εγώ το ονομάζω "δε με αγγίζεις". Δε με χειραγωγούν. Μπορεί να συμβαίνει το αντίθετο μάλιστα. Μου αρέσει η ευθύτητα και η ειλικρίνεια και καταδικάζω δείχνοντας με το δάχτυλο τις δόλιες προσωπικότητες. Δε θα νικήσω οτιδήποτε κλέβοντας ή εξαπατώντας. Σταθερά θα τα λέω με την πάρτη μου και τους στόχους που έχω όνειρο τους φέρνω εις πέρας τίμια και δίκαια. Αυτούς τους δρόμους διδάχθηκα από το σπίτι μου. Αρετή να έχεις γερά θεμέλια κι ας βγαίνουν άτακτες  οι σκέψεις σου...

Μάθημα ζωής λέγεται.

Η αλήθεια είναι πως όλοι για γέλια είμαστε. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Δε με νοιάζει τι στο διάβολο ακούγεται για μένα. ΕΓΩ στη ζωή μου έζησα. Αυτό θα λέω στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου. Δεν περίμενα πάνω από το προφίλ κανενός σε κάποια ηλίθια σελίδα του internet να κράξω προσωπικά κάποιον αν δε με έχει ήδη προσβάλλει.  Μεγάλωσα με άλλες βάσεις και ιδανικά. Δυστυχώς ή ευτυχώς δε με αγγίζει οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο από τον κάθε τελευταίο και αποτυχημένο παίκτη του παιχνιδιού. Έχω μάθει να στηρίζω το λόγο μου μέχρι τέλους. Έχω ξεγελάσει το θάνατο, όχι μία φορά, και έχω κερδίσει αλώβητη. Έχω πέσει κάτω με τα μούτρα και σηκώθηκα ξανά και ξανά. Έχω πληγωθεί, προδοθεί και απογοητευτεί επανειλημμένα από πρόσωπα που πραγματικά αγάπησα. Έχω συγχωρέσει αλλά ξαναπροδόθηκα. Έχω πληγώσει και γω. Έχω παραδεχτεί λάθη που έκανα. Έχω νιώσει τον πόνο και το μιίσος να κατακλύζει το μοναδικό καλό πράγμα που έχει μείνει μέσα μου. Έχω πάρει εκδίκηση μετανιώνοντας όταν συνειδητοποίησα πως δεν άξιζε τον κόπο. Έχω κατηγορηθεί χωρίς να φταίω. Έχω αποδείξει αν έφταιγα ενώ επίσης δεν άξιζε τον κόπο. Έχω ξεπεράσει λάθη γιατρών πάνω μου. Έχω πολεμήσει ΛΑΘΗ γιατρών πάνω μου. Έχω πάει κόντρα ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Έχω φερθεί αμέτρητες φορές εγωιστικά. Με έχω μισήσει για αυτό. Με έχω μισήσει γενικά. Με έχω αγαπήσει. Με έχω κρίνει. Με έχω ΚΡΑΞΕΙ. Έχω φερθεί σκληρά, αλλά το κάνω καθημερινά κυρίως σε μένα. Έχω πει ψέματα, τα έχω παραδεχτεί. ΄Έχω προσφέρει απλόχερα. Έχω φάει σκατά. Προσπάθησα να αλλάξω για άλλους. Το κατάλαβα έγκαιρα.

Εξακολουθώ να αγαπάω δύσκολα αλλά πολύ. Συνεχίζω να κρίνω, αλλά ποτέ δεν το κάνω με κακία. 

Βάζω την ειλικρίνεια πάνω από όλα και ας πονάει. Ακούω τις συμβουλές των άλλων κι ας μη μου αρέσουν πάντα. Έχω προσβάλλει στο παρελθόν άθελά μου ζητώντας συγνώμη στη συνέχεια. 

Έχω εθιστεί. Αλλά έχω μάθει να πετάω ότι μου κάνει κακό. Υπήρξαν στιγμές στο παρελθόν που πληγώθηκα από την κριτική των άλλων. Κράτησα όμως μόνο τα λόγια που όντως θεώρησα αξιόλογα. Έχω βιώσει τη λέξη απώλεια στο πετσί μου και μάλιστα με βίαιο τρόπο. Έχω διώξει από επιλογή μου. Πάντως κατέληξα κάπου από όσες καταστάσεις έχω περάσει. Ο καθένας μας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Άλλοι το αντέχουν. Άλλοι το φορτώνουν σε άλλους είτε έμμεσα είτε άμεσα. Όταν λοιπόν προσπαθούν πλέον να μου φορτώσουν το δικό τους μεταφέροντας μου τα κόμπλεξ τους ή προσβάλλοντας με, γελάω και σκέφτομαι "ΡΕ ΒΛΑΚΑ ΕΣΥ ΠΑΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΣΟΥ ΣΤΗ ΓΗ, ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΛΛΩΝ." Κανένας ξένος δε θέλει το καλό σου. Μόνο να βγάλει το βάρος του να το πολεμήσεις εσύ. Όποιος το κάνει είναι μόνο μια τρίχα από τα πόδια σου, μιας και αρχίδια δεν έχεις. Και εδώ τελειώνει το θέμα. Ότι σου πουν δε σε πληγώνει, σε κάνει να γίνεσαι δυνατότερος χαρακτήρας και να πατάς πιο γερά κάτω. ΓΚΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Προσδοκίες...

Και φτάνοντας επιτέλους στο σήμερα μπορώ να δω ξεκάθαρα. Πλέον. Τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Έχω πολλά κι εγώ όπως οι περισσότεροι. Αλλά κατάφερα να βρω το κουράγιο να τα διακρίνω και να προσπαθήσω να τα ξεπεράσω. Όχι να τα κουμαντάρω. Τα λάθη του παρελθόντος ακόμα κι αν δεν είναι δικά σου μόνο, ακόμα κι αν κουβαλάς λάθη άλλων πέρα από αυτά που μόνος σου επέλεξες βασανίζοντας τη δική σου ψυχή, αν δοκιμάσεις να τα χειραγωγήσεις στο παρόν και στο μέλλον θα σου προκαλέσουν μονάχα ταλαιπωρία και καινούρια, χειρότερα κι απανωτά λάθη. Το θέμα είναι να κατορθώσεις να εξαγνίσεις την καρδιά σου, να μαλακώσεις την κρίση σου και να τα ξεπεράσεις... Βλέπεις, συνειδητοποιείς, παραδέχεσαι, σταματάς να σε κατηγορείς ή να αυτοτιμωρείσαι, συγχωρείς, δυναμώνεις, ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ και προχωράς από την αρχή. Από σωστό ή έστω σωστότερο μονοπάτι αυτήν τη φορά. Και όσες φορές χρειαστεί. Καθώς κυλάει ο χρόνος όσο κι αν είναι δύσκολο, κάθε επόμενη φορά θα φτιάχνεις πιο σωστό μονοπάτι. Κάθε ξεκίνημα δυσκολότερο, αλλά κάθε νέος δρόμος ορθότερος από τον προηγούμενο. Ώσπου θα φτάσεις στο εδώ και τώρα. Και εδώ θα χτίσεις  το καταλληλότερο καινούριο μονοπάτι μέσα από τα έως σήμερα λάθη που σύλλεξες από κάθε λάθος δρόμο που τράβηξες μέχρι χθες. Μαθαίνοντας... Προχωρόντας... Ρίχνοντας γερές βάσεις σε τούτη την άσφαλτο. Δεν είσαι φυτό. Μπορείς να ποτίσεις μόνος σου τις ρίζες σου, αν δεν το κάνει άλλος για σένα. Είσαι για σένα δυνατός. Αρκεί να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αρκεί να αγαπήσεις και τα λάθη σου διδάσκοντας το νου σου πως να τα εκμεταλλεύεται για καλό. Έτσι δημιουργείς μονοπάτι αντάξιο των προσδοκιών σου. Έτσι δε θα χαθείς. Έτσι κανείς δε χάνεται.... 

Να. Να. Να..

Να ξυπνάς. Να βλέπεις. 

Να αντιλαμβάνεσαι. Να κατανοείς. 

Να μάχεσαι. Να παλεύεις. 

Να νικάς. Να μαθαίνεις. 

Να χάνεις. Να σέβεσαι. 

Να πέφτεις. Να σηκώνεσαι. 

Να δυναμώνεις. Να στηρίζεις. 

Να διεκδικείς. Να ξεκαθαρίζεις. 

Να δίνεις. Να δέχεσαι. 

Να πονάς. Να αντέχεις. 

Να τρομάζεις. Να αντιμετωπίζεις. 

Να σκληραίνεις. Να ντρέπεσαι. 

Να μαλακώνεις. Να συγχωρείς. 

Να κλαις. Να γελάς. 

Να υποφέρεις. Να χαμογελάς. 

Να πεθαίνεις. Να υπομένεις. 

Να κερδίζεις. Να χαρίζεις. 

Να κοπιάζεις. Να ανταμείβεσαι. 

Να χρειάζεσαι. Να παραδέχεσαι. 

Να πληγώνεις. Να αναλαμβάνεις. 

Να απογοητεύεις. Να απογοητεύεσαι. 

Να υποστηρίζεις. Να επιμένεις. 

Να συνειδητοποιείς. Να πράττεις. 

Να ακούς. Να συγκεντρώνεσαι.  

Να αναζητάς. Να βρίσκεις. 

Να μετράς. Να δημιουργείς. 

Να στοχεύεις. Να καταφέρνεις. 

Να οραματίζεσαι. Να κατακτάς. 

Να αγγίζεις. Να νιώθεις. 

Να αφιερώνεις. Να αφιερώνεσαι. 

Να πεισμώνεις. Να χειρίζεσαι. 

Να μπερδεύεσαι. Να ολοκληρώνεσαι.  

Να αισθάνεσαι. Να αφήνεσαι.

Να φοβάσαι. Να αμύνεσαι. 

Να σκέφτεσαι. Να ανοίγεσαι. 

Να θυμώνεις. Να κρίνεσαι. 

Να αποκτάς. Να μοιράζεσαι. 

Να θέλεις. Να δείχνεις. 

Να ποθείς. Να μιλάς. 

Να περιμένεις. Να εκτιμάς. 

Να λατρεύεις. Να λάμπεις. 

Να αγαπάς. Να αγαπιέσαι. 

Να ερωτεύεσαι. Να παθιάζεσαι. 

Να συγχωρείς. Να ξεχνάς. 

Να δένεσαι. Να καρτεράς. 

Να φεύγεις. Να προχωράς. 

Να ζεις. Να ενθουσιάζεσαι. 

Να μαγεύεις. Να μαγεύεσαι. 

Να κοιμάσαι να ονειρεύεσαι. 

Να ξαναξυπνάς. Να αναγεννιέσαι. 

.... 

Σωσίβιο...

Δύσκολα ξεκινάω. Αφού είναι δύσκολη η κατάσταση από μόνη της. Και όχι δεν τα περιπλέκω εγώ στο κεφαλάκι μου. Πάντα είχα την τάση να τα κάνω αχταρμά με τα συναισθήματα μου. Πάντα ήμουνα ακαταλαβίστικος άνθρωπος. Πόσο μάλλον τώρα. Να ένιωθες λίγο. Μόνο λίγο παραπάνω. Θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Τώρα σε σκέφτομαι και παλεύω να μη σε σκέφτομαι. Θέλω να σε δω, αλλά κάνω ότι μπορώ να μη σε πετύχω. Θέλω να σε μυρίζω γύρω μου κι όμως πιέζομαι να μην αναπνέω .. Με πλησιάζει το δέρμα σου, αλλά εγώ εκεί αποφεύγω οποιαδήποτε επαφή. Κι ας ξέρω ότι θες... Κι ας γνωρίζω πως δεν είναι μονόπλευρο. Αλλά γιατί στα κομμάτια φοβάμαι έτσι? Ο αυθορμητισμός ήταν πάντα στο DNA μου. Ξέρω πως τα μάτια είναι καθρέφτης κι έτσι καταλήγω να προσπαθώ να μη συναντηθούν τα βλέμματά μας! ΜΑ είναι δυνατόν? Επικοινωνούμε. Συνεννοούμαστε. Καταλαβαινόμαστε σε κάθε μήκος κύματος. Παρόλα αυτά δε θέλω. Δε γίνεται. Κρύβομαι. Φεύγω.

Τρέχω μακριά. Να σωθώ.... Από μένα κυρίως. Γιατί έτσι είμαι γω. Όταν πέφτω στα βαθιά, πέφτω χωρίς σωσίβιο. Και δε γουστάρω να δίνομαι. Δε γουστάρω να δένομαι. Δε γουστάρω να τρέμω ή να ενδιαφέρομαι... Είμαι για μένα. Έτσι έμαθα να κινούμαι. Αλλά κοντά σου νιώθω κοριτσάκι για έναν περίεργο λόγο. Νιώθω πως έστω και για καλό θα μπορέσεις να με χειραγωγήσεις και μου προκαλεί εκνευρισμό. Κι έτσι με παρασύρει το ρεύμα της απόστασης. Κι έτσι σου πετάω το μπαλάκι. Να με σώσεις εσύ....

Sundays...

Που κοιτάς? Εσένα εδώ βλέπε.Καθρέφτες παντού.

Παρακμή. Παρακμή. Παρακμή. 

Ζήσε. Νιώσε. Χαμογέλα. Θα σε λυτρώσει η δύναμη που αντλείς από αυτά τα ρήματα. 

Καθαρίζει ο τόπος, αρκεί να θες.

Μην παρατηρείς τα σύννεφα. Τον ήλιο προσπάθησε να κοιτάζεις άμα μπορείς.

Κι αν φοβάσαι μην τυφλωθείς κράτα κλειστά τα μάτια. Θα αισθανθείς.

Μην τα βάζεις με το εγώ σου. Μάθε να συμβαδίζεις μαζί του. Αυτό έχεις. Τώρα και για πάντα.

Μη σε τρομάζεις. Από μας δεν πρέπει να κρυβόμαστε. Η παρακμή εξανεμίζεται όταν τα βρίσκεις 

με τον εαυτό σου. Οι καθρέφτες γίνονται σύμμαχος κι όχι εχθρός. Σε κοιτάς στα μάτια με θράσος πλέον, όχι με οίκτο ή οργή. Η ψυχή σου αν έχει θεμέλια, αν την διατηρείς ήρεμη όλα γίνονται.

Περνάν' εποχές. Το παιδί μέσα σου μη χάσεις, έχε το νου σου. Προστάτεψε αλλά κράτα την αγνότητα. Μα.... Γύρω όλα ωριμάζουν. Και συ μαζί. Μπορούν να συνυπάρχουν αυτά τα δυο στο τέλος.

Μείνε... Έχεις ανάγκη να σαι στο πλευρό σου..

<--------------------------------------------------------------------------------->

Η πηγή

Ξυπνάω σήμερα, εύκολα μιας και κατάφερα να κοιμηθώ πολύ αργά αφού γυρόφερναν εκατομμύρια δαιμόνια στο μυαλό μου και αφού κατάφερα να πατήσω στα πόδια μου  νιώθοντας κουρασμένη και νυσταγμένη έκανα την εξής διαπίστωση :  Πνίγομαι! Πνίγομαι μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο μου. Κάθε χιλιοστό του σώματός μου μου φωνάζει να ανοίξω τα παράθυρα να μπει μέσα φως. Επεξεργάζομαι τη σκέψη μου 2 λεπτά και αποφασίζω να ετοιμαστώ για τη δουλειά χωρίς καθυστέρηση για να απολαύσω μια και καλή τη μέρα βγαίνοντας στο δρόμο. Έτσι ετοιμάζομαι με ανυπομονησία έχοντας πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό αυτοπεποίθηση και δύναμη. Τι έχει συμβεί? Τι έχει αλλάξει με μένα? Εκκενώνω για λίγο το μυαλό μου και σε λίγη ώρα είμαι έτοιμη, παίρνω βιαστικά τα πράγματά μου και φεύγω σαν κυνηγημένη. Προτού  ανοίξω την εξώπορτα νιώθω έναν περίεργο και χωρίς λόγο ενθουσιασμό. ΚΑΙ ανοίγω την πόρτα, στερεώνομαι στο έδαφος της αυλής μου, στρέφω τα κλειστά μάτια μου στον ουρανό αφήνοντας κάθε ακτίνα φωτός να γεμίσει ζεστασιά κάθε γυμνή επιφάνεια πάνω μου και ΤΣΟΥΠ! Ξεπροβάλει ένα αναπάντεχο και τεράστιο χαμόγελο. Πάει καιρός απ' την τελευταία φορά που με θυμάμαι να λειτουργώ έτσι. Ανοίγω τα μάτια και κατευθύνομαι στο αμάξι.

Μπαίνω μέσα, βάζω μπροστά και ακολουθώ διαφορετική διαδρομή απ' τη συνηθισμένη. Φτάνοντας στον προορισμό μου και μιας και είναι πολύ νωρίς ακόμα αράζω για λίγο στο αμάξι. Ξαφνικά όλα εξαφανίζονται. Πού στα κομμάτια βρίσκομαι? Σκοτάδι πάλι. ΠΑΛΙ! Κοιτάζω τριγύρω μου και διακρίνω μια λιμνούλα. Πλησιάζω και έκπληκτη διαπιστώνω πως η λίμνη αυτή δεν είναι απλά κρύσταλλο. Στα νερά της κολυμπάνε αμέτρητες εικόνες. Η καρδιά μου αρχίζει να κάνει βόλτες. Ο σφυγμός μου ανεβαίνει. Τα μάτια μου γεμίζουν σταγόνες... Δεν είναι απλά εικόνες! Είναι αναμνήσεις. Δικές μου αναμνήσεις. Τις κοιτάζω κοκαλωμένη κάμποση ώρα , τις ξαναθυμάμαι, τις ξαναζώ. Άλλες με χαροποιούν πάλι, άλλες με πονάνε απ'την αρχή. Και δυστυχώς αυτές που με πληγώνουν είναι χιλιάδες. Και πιο δυνατές από τις υπόλοιπες. Κι όμως συμβιώνουν σε αυτά τα νερά. Και μια ταμπελίτσα δίπλα απ'τη λίμνη που δεν πρόσεξα νωρίτερα γράφει με αχνά γράμματα "ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ". Είμαι στο κενό. Τι πρέπει να κάνω? Να βουτήξω, διαγράφοντας κάθε πίκρα που θυμάμαι? Θα γίνω πάλι το κορίτσι που δε χαμπάριαζε από δυσκολίες? Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Τρίβω τα μάτια μου αγανακτισμένη και όταν επανέρχεται απόλυτα η όρασή μου δε βλέπω πια ένα τρομακτικό σκοτάδι. Βλέπω μια γλυκιά και ήρεμη νύχτα. Βλέπω τον ουρανό ξεκάθαρα, σε όλο του το μεγαλείο να λάμπει πάνω απ' το κεφάλι μου. Σιγή και λάμψη κι ας είναι βράδυ. Έτσι καταλαβαίνω χωρίς να ξέρω πως, οτι δε θελω να ξεχάσω. Το παρελθόν μου είναι αυτό στο οποίο χρωστάω το τώρα μου. Κατακρεουργήθηκα. Μάτωσα. Αλλά γέλασα και ένιωσα παράλληλα. Και είμαι ακόμα. Και θα είμαι. Και θα έχω δύναμη. Το ξέρω. Πάντα το ήξερα. Πάντα είχα. Απλά σταμάτησα να πιστεύω σε μένα για λίγο. Κι όμως η λίμνη με βοήθησε να ξαναθυμηθώ ότι επιβίωσα. Ποιά ήμουνα και είμαι... Κόρνες? Εδώ? Ξύπνησα εντελώς αυτήν τη φορά.... Βγαίνω από το αμάξι, βρίζω έναν καραγκιόζη γέρο που κορνάρει από συνήθεια όπως φαίνεται. Του χαρίζω το πιο όμορφα ειρωνικό χαμόγελό μου. Και βαδίζω προς τη δουλειά μου πιο γεμάτη και ζωντανή από ποτέ...