Το εδώ...

Ξύπνησα σήμερα με έναν παράξενο κόμπο στο στομάχι. Έβαλα στα ηχεία την αγαπημένη μου μπάντα και κάθισα να γράψω. Μπορεί για κάποιους να φαντάζει αστείο ή σαν ημερολόγιο. Είναι μόνο βιώματα.

Σε άλλους μπορεί να δίνουν δύναμη τα λόγια μου. Ελάχιστοι γράφουν, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ καλύτερα αν μπορούσαν όλοι να περνάνε τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους σε ένα χαρτί ή ακόμα και σε ένα μπλογκ σε περίπτωση που ήθελαν να το προχωρήσουν. Οι άνθρωποι έχουν κυριευτεί από δαίμονες τεχνολογίας. Δε μοιράζονται, δε κουβεντιάζουν, δεν έχουν ανθρώπινες και ουσιαστικές επαφές. Έμαθαν να κρύβονται πίσω από μία οθόνη, παρατώντας τα όνειρα τους. Είναι η μόνη μας αληθινή σχέση πλέον. Όλα περνάνε από υπολογιστές. Τα συναισθήματα σήμερα είναι ρομποτικά. Οι στόχοι ξεχασμένοι. Βουτάω στα έγκατα του υποσυνειδήτου μου και κολυμπάω ώσπου να βρω μια στεριά να ξαποστάσω. Τη βρίσκω. Αράζω. Αφουγκράζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα. ΜΟΝΟ ΕΓΩ και ο κόσμος μου. Ο πραγματικός μου κόσμος. Αυτός που έχω θάψει και γω όπως όλοι μας από φόβο. Γιατί έτσι έμαθα. Έτσι μάθαμε. Με μοναδική διαφορά πως εγώ έχω ξεσπάσματα αντιδράσεων ευτυχώς.

Και τώρα που έχω ξαπλώσει στην ακτή και όλα είναι σε αναμονή. Εδώ που ο χρόνος δεν κυλάει, που δε με αγχώνει το παραμικρό και κάθε βάσανο μου γνέφει από μακριά, εδώ γυρίζω την πλάτη μου στα προβλήματα και στρέφομαι στην παραλία που λιάζονται τα θέλω μου. Τα αντικρίζω και είναι τόσα πολλά. Ανατριχιάζω. Είναι δυνατόν? Που τα είχα πετάξει όλα αυτά? Είναι όμορφα εδώ, δε λεω. Αλλά το εδώ δεν είναι ο δρόμος που περπατάω καθημερινά. Είναι μία τρύπα απομόνωσης. Έρχομαι να με εντοπίσω. Είχα παραμελήσει αυτήν την τρύπα. Ξέχασα. Σάπισα χωρίς σκοπό. Τόσοι στόχοι. Να τους αρπάξω. ΤΩΡΑ. Όσο μπορώ ακόμα. Να τους φέρω εις πέρας. Είναι ακραίο στο σήμερα να ονειρεύεσαι λένε. Τα όνειρα είναι μόνο για όταν κοιμάσαι. Έμενα όμως ο πατέρας μου με έμαθε να το κάνω ξύπνια. Κάποια στιγμή θα κοιμηθούμε μία και καλή μου έλεγε πάντα. Τότε δε θα μπορούμε πια να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που θελήσαμε στη ζωή μας... Αντίδραση λέγεται. Τα θέλω μου είναι όμορφα. Τα θέλω του καθένα είναι όμορφα για τον ίδιο. Συνετό μέσα στην τρέλα είναι να πηγαίνεις πάνω, όχι στον πάτο. Εκεί που έχεις κλίση να πας, όχι εκεί που σε πάνε. Μεγαλώνουμε και μας πιέζει ο καιρός. Δεν είναι δίκαιο, αλλά η δικαιοσύνη θα βρεθεί μόνο μέσα από την εξέλιξη. Σηκώνομαι, εξερευνώ κάθε πτυχή μου εδώ λοιπόν. Περπατάω εδώ. Ανταμώνω εδώ. Με λατρεία, πάθος, δημιουργία, έμπνευση, ταλέντα. Προσέχω μην πατήσω τις αξίες μου. Ήθελα εγώ να γυρίσω όλον τον κόσμο? Ήθελα να γνωρίσω κουλτούρες? Να συγκρίνω? Να αφήσω το στίγμα μου με κάτι δικό μου? Να ερωτευτώ το κάθε πρωινό που ξημερώνει? Να πιστεύω με εμπιστοσύνη? Να φέρω τα πάνω κάτω με το αύριο μου? Να αλλάξω τον κόσμο? Να αποκτήσω χρήματα με την αξία μου? Να ανοίξω σπίτι με χαρακτήρα? Να ζήσω με αξιοπρέπεια? Αλήθεια? Που πήγαν όλα αυτά στο πέρασμα? Τα έθαψα τόσο βαθιά? ΔΕ ΘΕΛΩ. ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΩ. Τα αγάπησα αυτά τα όνειρα και αγάπησα και μένα κάνοντάς τα. Και θα με αγαπήσω ξανά αν καταφέρω να τα ανεβάσω πάλι στην επιφάνεια. Φτάνει μόνο να μη χωθώ ξανά πίσω από συσκευές που με κρατάνε εγκλωβισμένη στην απραξία. Αρκεί να ξυπνήσω κυριολεκτικά σπρώχνοντας αυτά που βρήκα εδώ εκεί που ακούγεται ο σκοπός του αγαπημένου μου κομματιού.....