Μέσα στο σκοτάδι να βρω λίγο φως ψάχνω σαν κάθε νέο άνθρωπο φαντάζομαι. Τι κι αν η νύχτα απλώθηκε σε όλη την πόλη; Τι κι άμα το χάος καραδοκεί σε κάθε γωνιά; Κι αφού τα κάνατε όλα πουτάνα εσείς οι μεγάλοι, μην προσπαθείτε μάταια να κάνετε εμάς τα παιδιά να πάψουμε να έχουμε όνειρα. Ούτε να σταματήσουμε να παλεύουμε μπας και καταφέρουμε να τα πραγματοποιήσουμε.
Δε μπορώ να μιλήσω πιο ευγενικά και στην ουσία δε θέλω, γιατί το μίσος για τη μιζέρια που μας υποχρεώσατε να ζούμε μου τρώει τα σπλάχνα, όσο το αφήνω να κατοικεί μέσα μου. Το ξερνάω λοιπόν, ή άλλες φορές το μετατρέπω σε ενέργεια. Σκατά παντού να κυβερνάνε,σωστά;
Και; Σταυρωμένα χέρια; Δεν είναι για μένα αυτά, όπως θέλω να ελπίζω πως για πολλούς δεν είναι.
Με το συμπάθιο, μα δεν έμαθα να σκύβω το κεφάλι μου και να λέω ναι σε κάθε καραγκιόζη αγράμματο που κάθε τρεις και λίγο νομίζει πως θα σώσει όλα όσα αυτός και η φάρα του μας έφτασαν
σε ένα αποτυχημένο σήμερα. Θα πολεμήσω όσο μπορώ για τη ζωή μου, γιατί θα θέλω να λέω στα παιδιά μου με καμάρι πως όταν ήμουν νέα το μέλλον μου δε φάνταζε κατεστραμμένο. Γιατί εγώ αν κάνω παιδιά θα έχω αρχίδια να τους φέρω σαν παράδειγμα εμένα. Θα έχουν πρότυπα και δε θα μάχονται να φτιάξουν πρώτα τη χώρα ερείπιο στην οποία θα ζουν και μετά, σε δεύτερη μοίρα τη ζωή τους. Όχι; Αυτό δε μας αναγκάσατε να διορθώσουμε; Τη χώρα που οι έξυπνοι εσείς λεηλατήσατε και βιάσατε. Αλλά ένα βασικό ξεχνάτε. Ο "ΓΑΜΑΩ'' της ζωής μου είμαι ΜΟΝΟ εγώ. Στον κάθε άνθρωπο. Κι όσο εσείς θα μας θέλετε φυτά, τόσο εμείς θα μαραινόμαστε για κόντρα. Μα τα όνειρα είναι για τους ερασιτέχνες όταν παραμένουν απλά όνειρα. Και δε νομίζω πολλοί από δω πέρα να ανεχθούμε να μη γίνουμε ποτέ επαγγελματίες. ΕΛΠΙΖΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου