Μίλα μου

Ένα λεπτό! Γιατί με κοιτάζεις με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα, όταν τόσο καλά γνωρίζεις πως μου δένει κόμπο τη γλώσσα? Τι αναζητάς στο σκοτάδι των ματιών μου? Ότι θα σε αφήσω έτσι απλά να εισχωρήσεις σε βυθισμένες σκηνές, που κατοικούν στα στενά του κατεστραμμένου μου συστήματος?

Και στέκεσαι σε απόσταση αναπνοής από την ενέργειά μου. Οι αύρες μας διασταυρώνονται και λειτουργούν σα μία. Με εγκλωβίζεις στην απάθεια και τη κακομεταχείριση έκφρασης . Σου κάνω επίκληση στο συναίσθημα βρίσκοντας τοίχο.... Μας διαχειρίζεσαι με αρνητικά μαθηματικά. Δεν υπάρχει εγώ κι εσύ. Αφαίρεση ή διαίρεση, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΠΡΟΣΘΕΣΗ. Καμία τάση. Συνεχίζει τις στροφές ο άχρωμος κύκλος, ΜΊΛΑ ΜΟΥ. ΠΕΣ ΚΑΤΙ. Με φοβίζουν οι τρόποι σου, το κενό που μπορεί να κατοικεί μέσα σου, η κλίση προς τη μοναξιά και η έλλειψη πάθους. Τι κουβαλάς και παλεύεις να είμαστε παράλληλα αντί να βρισκόμαστε σε κάποιο σημείο? Καμία απάντηση. Η απάθεια μετατρέπεται σε ομίχλη. Τα μάτια μου θολώνουν και πασχίζω να σε δω. Σε ψάχνω με τα χέρια.

Να σαι! Τρέμουλο στα ακροδάχτυλά μου από την πλευρά σου. Απόγνωση γεμάτη ουρλιάζω. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ? ΓΙΑΤΙ? ΜΗ ΜΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΑΝΤΈΔΡΑΣΕ. Πλησιάζω το πρόσωπο σου με το δικό μου πρόσωπο,  πίσω από τη θαμπάδα. Να βλέπεις? Δε θα σε πληγώσω, μην απομακρύνεσαι από μένα λοιπόν. Κι όμως ενώ δεν προσπαθείς πλέον να το βάλεις στα πόδια, παραμένεις εκεί, σε απόσταση. Βουρκώνω. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ. ΦΩΝΑΖΩ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΆ. Το χέρι μου γροθιά, βρίσκει δυνατά το μέτωπό σου. Ένας διαπεραστικός ήχος μου κατευθύνει τα βλέφαρα στο έδαφος και σε βλέπω εκεί, σε χιλιάδες γυάλινα θρύψαλα....