Για μένα

Τι συμβαίνει? Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να ανοίξω τα μάτια μου? Δε βλέπω κάτι όμορφο. Αντιθέτως, είναι λες και ζω έναν εφιάλτη που επαναλαμβάνεται. Νιώθω κολλημένη εδώ... Νιώθω πως δε μπορώ να κουμαντάρω τα πόδια μου από τη λάσπη. Παρακολουθώ και τους γύρω μου, χωρίς να βγάζω κάποια άκρη. Εκείνοι είναι σκεπασμένοι από το βούρκο κι όμως δε δίνουν καμία σημασία. Ουρλιάζω κι ακούω τον αντίλαλο της φωνής μου. Μηδενική ανταπόκριση. Δείχνουν όλοι σα ζόμπι. Έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Θα καταντήσω και γω σαν κι αυτούς? Δε θέλω. Βουρκώνω, αρχίζω να τρέμω. Βγαίνει με λυγμούς ο τρόμος από μέσα μου. Το παιδί που είχα χάσει εμφανίζεται ΤΩΡΑ. Σπαράζει κουρνιασμένο. Η σκουριά από το κεφάλι μου δε λέει να αφανιστεί για να συνέλθω και να περπατήσω έξω από δω. Ίσως επειδή δεν υπάρχουν όμορφες αύρες σε ότι με περιστοιχίζει, μόνο μαυρίλα.... Όταν με περιβάλουν τα σκατά, που μπορώ να βρω κουράγιο? Αδύνατο να αγοράσω την ευτυχία. Πρέπει να τη χτίσω όπως την έχω φανταστεί. Πως όμως? Δε θέλω να είμαι σωστή. Όχι, τώρα πια, μιας και ότι αναπνέω και ζω είναι λάθος. Τα βήματα μου ως τώρα ήταν καθαρά και ίσια, παρόλα αυτά είμαι εδώ ολομόναχη μέσα στη σαπίλα που οι άλλοι δημιούργησαν για μένα. Το χειρότερο είναι πως δε με σκιάζει αυτό, αντίθετα. Με τρομοκρατεί το γεγονός πως και να κατορθώσω να βγω αλώβητη δε θα υπάρχει ουσία, γιατί παρ' ότι δε με ενδιαφέρει η μοναξιά, δε μπορώ να πω το ίδιο και για τη θανατίλα που επικρατεί. Μεγάλωσα με όμορφες και λογικές βάσεις, όσο κι αν δεν το δείχνω. Είναι πολύ ζόρικο για ένα τέτοιο άτομο να συμβαδίσει  με τις παρανοϊκές και βρώμικες βλέψεις ημίνεκρων ανθρώπων. Οι γενιές δεν ελπίζουν τώρα πια... Λίγοι ξεφεύγουν από την αγέλη της παρακμής. Θέλω να είμαι εγώ ένας από αυτούς με όποιο κόστος. Αν χρειαστεί θα με σκοτώσω. ΕΓΩ-ΕΜΕΝΑ και μόνο το ένα μου κομμάτι. Εκείνο το φοβισμένο! Θα του επιβάλλω να αναγεννηθεί. Να συρθεί, αν χρειαστεί μακριά από την εξαθλίωση στο εδώ... Το παιδί θα σκουπίσει τα κλαμένα του μάτια και θα κατευθυνθεί σε τόση απόσταση ώστε να είναι χαρούμενο και πάλι κι ας πατήσει επί πτωμάτων για να καταφέρει να φτάσει στον προορισμό του... Άλλωστε τα πτώματα από επιλογή μένουν στάσιμα και με γειά τους.... Δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία όμως. Εδώ έφτασα μισοναρκωμένη από ψέματα που με τάισαν, προκειμένου να με πνίξουν, για να γίνω ίδια με τα μιάσματα που αργοσβήνουν σε τούτον τον τόπο. 

Ξαφνικά ακούω το πιτσιρίκι στο μυαλό μου να ψιθυρίζει "Μικρή... Ξεκίνα... Η αηδία δεν έχει ανέβει καλά καλά ούτε στα γόνατά σου. Λυπήσου ότι θα μείνει πίσω, από την άλλη άκρη... Εσύ έχεις ευθύνη μόνο για τον εαυτό σου. Σε αγαπάω εγώ, μη σε νοιάζει....". Χαμογελάω και σιγά σιγά απομακρύνομαι από την κατάντια....