Not another violence

Διαβάζοντας τα παλαιότερα μου άρθρα διαπίστωσα πως σε κάποια θέματα αναφέρομαι τακτικά, χωρίς να εμβαθύνω. Νομίζω πως πλέον, έχοντας καθαρό νου και κρίση, μετά από διάφορες αλλόκοτες και διεστραμμένες εμπειρίες ζωής, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μιλάω ανοιχτά για οτιδήποτε. Είχα έρθει σε ρήξη με τον εαυτό μου εκατομμύρια φορές ψάχνοντας να λύσω άλυτους και μπερδεμένους γρίφους, που δε χρειαζόταν καν να το κάνω. Τον τελευταίο καιρό είναι ιδιαίτερα cool ο όρος "ψυχολογικά και προβληματικό ιστορικό". Κατά την ταπεινή μου άποψη το να διαδίδεις ψευδείς φήμες για την ψυχική και πνευματική σου ταυτότητα δε σε καθιστά αυτομάτως ήρωα, αφού νίκησες αλώβητος, έτοιμος να πέσεις με τα μούτρα στη ζωή και να τα διαλύσεις με την ''υποτιθέμενη" δύναμη σου όλα. Αν είσαι άνθρωπος που έπασχε από κάποια ψυχική νόσο στο παρελθόν και την κέρδισες, το τελευταίο πράγμα που σε ενδιαφέρει είναι να το βγάλεις έκτακτο ανακοινωθέν. Καθώς για σένα δε μετράει η φιγούρα που θα κάνεις στους άλλους. Τα έχεις βρει με την πάρτη σου, οπότε σου αρκεί που γνωρίζεις εσύ τι κουβαλάς. Συνήθως οι αρρώστιες αυτές δημιουργούνται και διαμορφώνονται από αντιξοότητες που έχεις περάσει στη ζωή σου, από κακές βάσεις και λάθος χειρισμό παιδικών και  εφηβικών συναισθημάτων από τους εκάστοτε κηδεμόνες. Από την άλλη υπάρχει και ένας συντριπτικός αριθμός ανθρώπων που δηλώνουν με το καλησπέρα σας τη βλάβη τους. Είναι εκείνοι που προφανώς δεν είναι ακόμα καλά ή και αυτοί που δε θα γίνουν ποτέ... Όπως και να έχει, μπορείτε να με πείτε απόλυτη και ξεροκέφαλη, θεωρώ όμως πως δεν υπάρχει τίποτα μη ιάσιμο. Δε θεραπεύεται εκείνος που δε θέλει να θεραπευτεί. Είναι μια σταλιά η ζωή για να τη σπαταλάς ανούσια σε αρρώστιες που γιατρεύονται όταν υπάρχουν άτομα που ενώ δεν το έχουν επιδιώξει έχουν φύγει ή θα φύγουν γιατί υποφέρουν από ιούς όπως ο καρκίνος για παράδειγμα, τον οποίο σιγά σιγά έχουν αρχίσει να τον καταπολεμούν. Μόνο τέτοιου είδους ιούς κατανοώ να φοβάσαι. Βέβαια, συνήθως εκείνοι που φέρουν κάτι αντίστοιχο, είναι και εκείνοι που έχουν πραγματικά θέληση για ζωή. Τώρα αν η Κικίτσα έφαγε χυλόπιτα από 7 διαφορετικούς γαμπρούς και αποφάσισε πως όλα είναι μάταια και πως πάσχει από χρόνια διπολική διαταραχή, αρχίζοντας τις απόπειρες αυτοκτονίας με το μαχαίρι κάθετα στο χέρι της ή παίρνοντας 7 ολόκληρα ντεπόν( όσοι και οι γαμπροί δηλαδή) και αφού μέσα από όλα αυτά ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως είναι παντοδύναμη αφού ΕΖΗΣΕ τι μπορώ να πω? ΜΠΡΑΒΟ ΚΙΚΙΤΣΑ ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΤΕΤΟΙΑ ΔΥΝΑΜΗ. Γυρίζω λοιπόν στο θεματάκι. Όσοι διατυμπανίζουν ότι πάσχουν από κάτι είναι το λιγότερο καθυστερημένοι. Δεν είναι μαγκιά να σε λυπούνται για να σε αγαπήσουν. Κάθε πιτσιρίκι που δε γνωρίζει τη σοβαρότητα της κάθε διαταραχής και δηλώνει φορέας, είτε αυτό λέγεται μανιοκατάθλιψη,  κρίση πανικού, νευρική ανορεξία, ελλειμματική προσοχή, σχιζότυπη διαταραχή προσωπικότητας,είτε ακόμα και δυσπαρεύνια, καλό θα ήταν να το ξανασκεφτεί. Όσοι πάσχουν από οποιαδήποτε ψυχοσωματική ασθένεια ζουν πραγματικά στη σκιά της για καιρό μέχρι να καταφέρουν να την ξεφορτωθούν. Δεν είναι αστείες, ούτε παιχνίδι οι διαταραχές. Είναι τρομακτικές και κάποιες τις κουβαλάνε οι άνθρωποι στο dna τους χωρίς να το γνωρίζουν. Αν όμως προχωράς στη ζωή σου χωρίς να σκαλίζεις ότι δε χρειάζεται να σκαλιστεί, δε μπαίνεις στη διαδικασία να κινδυνεύσεις τόσο εύκολα από αυτό. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες λένε. Ξέρουν. Αν πονάς από κάτι παρόμοιο καλό θα είναι να το κρατάς για εσένα μέχρι να το ξεπεράσεις. Έτσι θα σε αγαπήσουν και οι άλλοι. Πραγματικά. Αν θες να σωθείς θα σωθείς πολεμώντας . Είμαστε αυτό που φτιάχνουμε και όχι αυτό που μας φτιάχνουν οι άλλοι μέσα από συμπόνια ή οίκτο. Ωραίος είσαι αν ξεπέρασες και σε έκανε περήφανο στα μάτια σου. Όχι ότι σε κατατρώει και σε θίγει στα μάτια των άλλων.....