Σωσίβιο...

Δύσκολα ξεκινάω. Αφού είναι δύσκολη η κατάσταση από μόνη της. Και όχι δεν τα περιπλέκω εγώ στο κεφαλάκι μου. Πάντα είχα την τάση να τα κάνω αχταρμά με τα συναισθήματα μου. Πάντα ήμουνα ακαταλαβίστικος άνθρωπος. Πόσο μάλλον τώρα. Να ένιωθες λίγο. Μόνο λίγο παραπάνω. Θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Τώρα σε σκέφτομαι και παλεύω να μη σε σκέφτομαι. Θέλω να σε δω, αλλά κάνω ότι μπορώ να μη σε πετύχω. Θέλω να σε μυρίζω γύρω μου κι όμως πιέζομαι να μην αναπνέω .. Με πλησιάζει το δέρμα σου, αλλά εγώ εκεί αποφεύγω οποιαδήποτε επαφή. Κι ας ξέρω ότι θες... Κι ας γνωρίζω πως δεν είναι μονόπλευρο. Αλλά γιατί στα κομμάτια φοβάμαι έτσι? Ο αυθορμητισμός ήταν πάντα στο DNA μου. Ξέρω πως τα μάτια είναι καθρέφτης κι έτσι καταλήγω να προσπαθώ να μη συναντηθούν τα βλέμματά μας! ΜΑ είναι δυνατόν? Επικοινωνούμε. Συνεννοούμαστε. Καταλαβαινόμαστε σε κάθε μήκος κύματος. Παρόλα αυτά δε θέλω. Δε γίνεται. Κρύβομαι. Φεύγω.

Τρέχω μακριά. Να σωθώ.... Από μένα κυρίως. Γιατί έτσι είμαι γω. Όταν πέφτω στα βαθιά, πέφτω χωρίς σωσίβιο. Και δε γουστάρω να δίνομαι. Δε γουστάρω να δένομαι. Δε γουστάρω να τρέμω ή να ενδιαφέρομαι... Είμαι για μένα. Έτσι έμαθα να κινούμαι. Αλλά κοντά σου νιώθω κοριτσάκι για έναν περίεργο λόγο. Νιώθω πως έστω και για καλό θα μπορέσεις να με χειραγωγήσεις και μου προκαλεί εκνευρισμό. Κι έτσι με παρασύρει το ρεύμα της απόστασης. Κι έτσι σου πετάω το μπαλάκι. Να με σώσεις εσύ....