actionsvswords

Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα ταλαντούχα στα πολλά λόγια. Μπορεί να γράφω, αλλά το κάνω έχοντας μπροστά μου μία λευκή σελίδα που μου ζητάει να τη γεμίσω. Όταν είμαι αντιμέτωπη με οτιδήποτε κουβαλάει καρδιά, προτιμώ να κάνω έμπρακτα τα λόγια που θα του ξεφούρνιζα. Φαίνομαι απόμακρη, άψυχη, αναίσθητη. Ποτέ δε με ένοιαξε το πως με βλέπουν βέβαια. Όποιος έχει μάτια βλέπει. Τα λόγια χάνονται, ξεχνιούνται, είναι η μάσκα του ψεύτη. Εκείνος που είναι ανήμπορος να πράξει είναι εκείνος που θα αραδιάζει λόγια. Ψέματα όπως τα λέω εγώ. Συνήθως όσοι κινούνται με μπλα μπλα είναι οι ίδιοι που περιμένουν να το ακούσουν κιόλας, γιατί έτσι έμαθαν. Προσπαθούν μάταια να γεμίσουν το "κενό" τους από αερολογιές που δεν τους ενδιαφέρει αν έχουν υπόσταση. 
Αυτή η κατηγορία ανθρώπων, που δείχνουν πιο ευαίσθητοι και ευσυγκίνητοι, είναι η ίδια κατηγορία εκείνων που τραυματίζουν τις υπόλοιπες και κυρίως τη δική μου. Η δική μου, λοιπόν, η σκληρή και αδιάφορη, θα πονέσει σιωπηλά. Θα γιατρευτεί δύσκολα και χωρίς φωνές και κλάματα. Δε θα δείξει τις πληγές πουθενά. Δε χρειάζεται άλλωστε. Όσοι δε μιλούν πολύ, παρατηρούν... Βλέπουν... Ξέρουν... Συμπάσχουν μαζί σιωπηλά... 
Τα συναισθήματα και η ψυχή δείχνονται, δε λέγονται. Δεν είμαστε φυτά με στόματα. Κι αν μερικές φορές δεν είναι εφικτό να πράξουμε, τουλάχιστον το παλεύουμε ως το τέλος. Διαφορετικά φοράμε και μεις ένα προσωπείο  και πηγαίνουμε με τους πολλούς που μόνο λένε...
 Η σπουδαιότητα των πράξεων δεν είναι ευκόλως κατανοητή. Μονάχα σε αυτούς που δεν είναι βιβλία με άδειες σελίδες.... 

Neverland

Στάσου! Καιρός να τα βάλουμε κάτω και να μιλήσουμε με γεγονότα μήπως ξεμπλεχτεί το κουβάρι. Σε έναν πλανήτη, χωρίς ανθρωπιά και συμπόνια, που επικρατεί εξαθλίωση και παρακμή.

Εδώ που ο καθένας αποποιείται οποιαδήποτε ευθύνη για τις αποτυχίες του, κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Που δε θα βρεις το παραμικρό ίχνος ανιδιοτέλειας, σεβασμού και αθωότητας. Σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο οργή που καθημερινά καταρρέει. Που ο διπλανός θα ακούσει την κραυγή οδύνης από οτιδήποτε έμψυχο και θα λοξοδρομήσει αν δεν έχει κάποιο προσωπικό όφελος, αντί να προσφέρει ένα χέρι βοηθείας εφόσον απλά μπορεί. Εδώ που όλοι είναι ικανοί να πατήσουν επί πτωμάτων για να καταφέρουν μια ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Σε μία γη που της συμπεριφέρονται όλοι βάναυσα, ενώ στη ουσία εκείνη τρέφει αυτούς που την προδίδουν.

   Πες μου. Έπειτα από τόσα κι άλλα τόσα εξίσου ανήθικα και βρώμικα. Πες μου.... Πως έχεις το θράσος και με βαφτίζεις άγρια ή απολίτιστη, επειδή αρνούμαι  να συμβαδίσω με τον παραπάνω τρόπο ζωής σου? Μέσα στην αναρχία σου, που βρίσκεις τον υγιή νου να υποβιβάσεις τη δική μου νοοτροπία? Το χάος μου δε σε αφορά, απέχει έτη φωτός απ' όσα διδάχτηκες. Ότι εσύ ονομάζεις αταξία, εμένα μου δίνει κίνητρα και με βάζει σε τάξη.  

    Συγχαρητήρια για όσα υποκρίνεσαι, μα στο δικό μου στρατόπεδο έχουν μεγαλύτερο βάρος οι πέτρες από την ύπαρξή σου. Ότι θεωρώ πουλημένο το αποφεύγω. Χαράζω δικά μου μονοπάτια χωρίς να απασχολώ το μυαλό μου με κανόνες που όρισαν μικροοργανισμοί . 
  Η πνευματικότητα είναι για λίγους. Απαιτεί διαφορετικό είδος πειθαρχίας, εξελιγμένη φαντασία και ανεπηρέαστη ενέργεια από εξωγενείς παράγοντες. Όταν λοιπόν για σένα θεωρείται κόπος να μπείς στη διαδικασία να προσφέρεις. Όταν το μόνο που σε γεμίζει είναι να παρασιτείς ζώντας σαν ψυχική ρουφήχτρα. Όταν λειτουργείς εις βάρος των απλών νόμων της φύσης και σε αφήνει παγερά αδιάφορο το πόσο ζορισμένη είναι ήδη, συμβάλλοντας στην έξτρα κακομεταχείρισή της. Όταν γυρνάς την πλάτη , εκεί που έχουν την ανάγκη σου, όσο δεν πρόκειται για σένα. Και αφού πληροίς όλα αυτά τα όταν, αλλά αντί να το βουλώσεις και να κολυμπήσεις στις λάσπες που σε περιβάλουν, έχεις την τόλμη να με δείχνεις με το δάχτυλο, επειδή απορρίπτω τα πιστεύω σου, πως περιμένεις με τη σειρά μου να μην κλίνω προς άλλη κατεύθυνση όταν θα είσαι εσύ εκείνος που θα χρειάζεσαι μία σανίδα σωτηρίας?

Παρόλα αυτά θα απλώσω το χέρι μου να κρατηθείς....  Σε αυτό διαφέρει το χάος μου απ' το δικό σου...

Άνοιγμα

Έχω εδώ και ένα μικρό χρονικό διάστημα που ταλαιπωρώ το νου μου με μερικά ερωτήματα στα οποία δε μπορώ για κανένα λόγο να δώσω απαντήσεις. ΄Μια από τις σημαντικότερες απορίες μου είναι γιατί επικρατεί τόσο μίσος και παρταλισμός. Για ποιό λόγο να ζηλεύεις ή να φθονείς κάποιον? Γιατί να ρίχνεις σε κάποιους κατάρες από μέσα σου, άμα δε σε έχουν βλάψει? Κι αν σε έχουν βλάψει, γιατί υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων? Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, με μικρές τροποποιήσεις στο dna μας για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε. Έχουμε όμως και άλλα τόσα κοινά. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι. Σημαίνει ότι ακόμα και αν δεν μπορούμε να είμαστε όλοι κοντά, μπορούμε αν μη τι άλλο να συνυπάρχουμε αρμονικά. Αν κάποιος δε σου κάνει, δε σε κρατάει κανείς από το να μην είναι στις επιλογές των ανθρώπων που θες πλάι σου. Ότι έχει κάποιος που δε θα καταφέρεις ποτέ να αποκτήσεις, μπορείς να το θαυμάζεις. Η ζηλοφθονία είναι φθηνή. Όλοι κατέχουμε κάτι που κάποιος άλλος δεν το ακουμπάει. Γιατί να μη βρούμε το δρόμο μας και να επικεντρωθούμε σε αυτό? Ποιός ο λόγος να έρχεσαι σε διαμάχη με κάποιον με διαφορετικό τρόπο σκέψης? Ή να αντιπαθείς όσους δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις? Το βέβαιο είναι πως όλοι έχουμε καρδιά. Όλοι πληγωνόμαστε. Όλοι πονάμε. Όλοι έστω και για λίγο βιώνουμε χαρά. Όλοι ερωτευόμαστε. Όλοι έχουμε μυαλό κι ας μη το διαχειριζόμαστε με τον ίδιο τρόπο. 
 Αυτό λοιπόν με απασχολεί  εδώ και κάμποσο διάστημα. Με αφορμή τις δικές μου σχέσεις καθ'όλη τη διάρκεια της έως τώρα ζωής μου. Με συμπαθούν λίγοι. Δε με ενοχλεί. Με αγαπάνε ακόμα λιγότεροι. Αυτό κι αν δε με ενοχλεί. Με μισούν άπειροι. Το γνωρίζω. Ειλικρινά ούτε αυτό με ενοχλεί. Αυτό που με ενοχλεί αρρωστημένα είναι το ουσιαστικό γιατί.... Δε θα καταλάβω ποτέ το λόγο.  Ακόμα κι αν ποτέ μου πλήγωσα κάποιον, δεν είχα τέτοιο σκοπό και όσοι πέρασαν από τη ζωή μου ενδόμυχα το ξέρουν.  Οι πουστιές δε με χαρακτήριζαν ποτέ. Μπορεί να πόνεσα άλλους επειδή δεν έκρυψα ποτέ ποιά είμαι. Μπορώ να ζητήσω συγγνώμη γι' αυτό, ΑΛΛΑ δε μπορώ να απολογηθώ για το ότι ήμουν πάντα ξεκάθαρη και όταν κατηγορήθηκα για την ωμότητά μου επέλεξα να μη γίνω ηθοποιός και να μη χαϊδέψω αυτιά. Όσοι πήραν την απόφαση ως τότε να αράξουν στο πλευρό μου ήταν ήδη ενήμεροι από μένα την ίδια και προσποιήθηκαν ότι αυτό ήταν η αιτία που με πλησίασαν ή που άρχισαν τον όποιο δεσμό μαζί μου. Μα στο τέλος με κατηγόρησαν γι' αυτό. Φέρθηκαν χωρίς τσίπα και πάλι εμένα προσπάθησαν να δικάσουν. Κι ερχόμενοι στο σήμερα με καταριούνται ακόμα, αντί να τους καταριέμαι εγώ, όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Και δε βαριέσαι. Δεν κρατάω κακία. Δε μισώ κανέναν. Δεν κατηγορώ. Ότι αγάπησα μια θα το αγαπάω επ' αόριστον κι ας έχω αποστασιοποιηθεί. Κι ας δείχνω πως δεν με νοιάζει. Έμαθα να προχωράω για να προχωράω. Η στασιμότητα και οι άσχημες αναμνήσεις δε με βοήθησαν οπότε διάλεξα να τις ξεπερνάω. Δεν επιδίωξα το κακό κανενός, ούτε το εύχομαι για κανέναν, ότι προϊστορία κι αν υπάρχει. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Δημιουργηθήκαμε για να είναι τα πόδια μας  παράλληλα. Όχι τα πόδια των μεν στις πλάτες των δε.....

the luv story

Εκείνος ψαγμένος,στιλάτος, κυκλοθυμικός,μυστικοπαθής, απόμακρος, με αμέτρητες αναμνήσεις και εμπειρίες στην πλάτη, όμορφος, έξυπνος, χαλαρός, ταλαντούχος και απόλυτα ρεαλιστής. Απογοητευμένος από τη ζωή. Βολεμένος στο σίγουρο σήμερα του, εκρηκτικός, με αντίληψη.
 Εκείνη αεράτη, δυναμική, απροσάρμοστη, ανεξάρτητη, όμορφη, ενθουσιώδης, παρορμητική, δημιουργική, έξυπνη, με χιλιάδες βάσανα να στοιχειώνουν το παρελθόν της. Κοινωνική και απρόσιτη παράλληλα. Ανένταχτη και αλλεργική στη μάζα και τα καλούπια. Ονειροπόλα, γεμάτη ζωντάνια και πείσμα.
Εκείνος κι εκείνη. Η μέρα κι η νύχτα. Οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν μέσα από γεγονότα που κανείς δε φανταζόταν. 
Κι οι δυο αλλού. Κι όμως σε αυτά τα θέματα τον πρώτο λόγο κατέχει η καρδιά. Κι οι καρδιές τους μαγνητίζοταν χωρίς κανέναν έλεγχο. Έβρισκαν καταφύγιο απ' όλα, η μία μέσα στην άλλη.
Δεν είχαν ιδωθεί καν από κοντά στην αρχή, μονάχα κουβέντιαζαν μέσα σε παρέα, από μέσα επικοινωνίας, μέχρι που κατέληγαν να συζητούν μόνοι τους ως το πρωί. Έβλεπαν τελικά πως είχαν περισσότερα κοινά να τους ενώνουν.
Πειραγμένοι, κι αυτός κι αυτή. Εγωιστές. Ανισόρροποι. Απόλυτοι. Με ιδιόρρυθμο χιούμορ και έντονη προσωπικότητα. Σκληροί για να κρύβουν το μέγεθος της ευαισθησίας τους. Είρωνες. Νευρικοί. Τα είχαν δει και ζήσει όλα, βίαια. Γι' αυτό άλλωστε πολλά από τα πιστεύω τους ήταν ολόιδια. Με πάθος. Ναι, παθιάζονταν και τα δυο παιδιά ιδιαίτερα. Και λάτρευαν τη μουσική. Την ίδια μουσική. 
Και σιγά σιγά περνούσε ο καιρός. Και μιλούσαν κάθε πρωί και κάθε βράδυ που περνούσε. Δε βαριόντουσαν ποτέ. Πάλευαν να γίνουν φίλοι. Αλλά ποιός μπορεί να πολεμήσει τον έρωτα?  Κι ας ήταν αλλού. Έλκυαν αηδιαστικά ο ένας τον άλλον. Αλλού αλλά εκεί. Και δεν άντεξαν χωρίς συνάντηση. Και έτσι ξεκίνησαν όλα. Όλα τα σοβαρά συναισθήματα. Δεν ήταν πλέον κάτι Πλατωνικό. Δεν κρυβόταν εύκολα από του καθενός το αλλού. Και δεν άντεχαν να συναντιούνται κάτω από αυτές τις συνθήκες. Και δεν άντεχαν να μη συναντιούνται καθόλου. 
Μάλωναν, αλλά ήταν ακατανίκητη η έλλειψη. Ξαναμιλούσαν. Ξαναβρίσκονταν. Και ήταν σα να είναι ζευγάρι. Ήταν ζευγάρι. Αλλά δεν ήταν. Και όταν βλέπονταν πάγωναν το χρόνο για πάρτη τους. Και δεν υπήρχε τίποτα να μπαίνει ανάμεσά τους. Λάθος στιγμή δυστυχώς. Κρυφτό που μισούσαν.Έψαχναν τρόπο να είναι μαζί χωρίς να δημιουργήσουν παράπλευρες απώλειες ή πληγές.  Ειδικά εκείνος. Εκείνος βρισκόταν σε τέλμα. Η κατάσταση που έπρεπε να ξεδιαλύνει δυσκόλευε τρομακτικά μέρα με τη μέρα,  από μόνη της.
Έχασαν τον ύπνο τους. Τα έβαλαν με Θεούς και Δαίμονες. Εξουθένωσαν τους εαυτούς τους.
Εκείνη το δικό της πεδίο το εξουδετέρωσε. Εκείνη όμως έτσι ήταν. Έφευγε με ευκολία αφού το δήλωνε από την αρχή πως δεν είναι να μένει για πολύ. Αλλά για 'κείνον θα έμενε αν δε φοβόταν.
Κι εκείνος τη φοβόταν. Αλλά δεν το λογάριαζε. Την ήθελε. Ήταν πρόθυμος να χαραμίσει ότι δεν τον άφηνε να την έχει. Αλλά εκείνη φοβόταν. Και τον ήθελε. Και ήθελε το καλό του. Και έφυγε.
Και εκείνος έμεινε πάλι εκεί που ήταν. Χωρίς εκείνη.
Και θα τους βαραίνει αυτό το τέλος. Γιατί δεν ήταν ειλικρινές τέλος. Δεν ήταν τέλος. 
Οι καρδιές τους θα συγχρονίζονται όποτε θυμούνται. Θα μαγεύονται η μία από την άλλη με κάθε αφορμή. Καταφύγιο η μία στην άλλη. Για λίγο, μα για πολύ.
Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Και ποιός μπορεί να τα βάλει με τον έρωτα?

the meaning

Κοιτάζω πίσω και βλέπω μέλλον. Μπροστά και βλέπω παρελθόν. Φοβίες μπλεγμένες με όνειρα. Αναμνήσεις περικυκλωμένες από εφιάλτες. Όλα μαζί, ένας αποπνιχτικός κόμπος τυλιγμένος γύρω από το λαιμό μου που χρίζει λυσίματος. Άντε να βρεις την άκρη του σκοινιού. Κι άμα την εντοπίσεις, κανείς δε θα σου εγγυηθεί πως έπιασες την αρχή του. Μπερδεμένες εικόνες λύπης, χαράς, προδοσίας,  εκδίκησης, ανωριμότητας, εμπιστοσύνης... Από τότε έως σήμερα. Από χθες έως τώρα. Ένα αέναο πήγαιν' έλα. Στεκούμενη εδώ στο τώρα, αισθάνομαι ανήμπορη στο να ξεχωρίσω κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες  ή έτσι νομίζω. Νιώθω ακόμα? Ή θέλω να μπορέσω να νιώθω πάλι? Τουλάχιστον έχω πιο ξεκάθαρο νου αν όχι καρδιά. Εγώ είχα το τιμόνι, οδηγώντας προς λάθος κατευθύνσεις. Δεν  κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου για οποιαδήποτε απόφαση πήρα στη ζωή μου. Έχω γδάρει με τα ίδια μου τα νύχια τα μούτρα μου. Με έχω δει να αιμορραγώ, φέροντας κάθε ευθύνη, έχοντας λάβει υπόψιν ότι δεν υπάρχει φάρμακο επούλωσης, πέρα από τον ίδιο το χρόνο. Και όντως το έχω δει να συμβαίνει. Να βλέπω τον καιρό να γιατρεύει κάθε τραύμα, όσο βαθύ κι αν ήταν... Χίλια φταιξίματα, ριγμένα όλα στο τομάρι μου φυσικά! Έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου για πάρτη μου, ουκ ολίγες φορές. Βέβαια ήξερα ενδόμυχα που και πως βάδιζα. Άφηνα να με κολλήσουν νευρώσεις και ασθένειες, ξέροντας πως η ιδιαιτερότητα μου ονομάζεται ανοσία. Όσο κι αν πονούσα εκείνη τη στιγμή, τελικά αποκτούσα μεγαλύτερη ανοχή και αντισώματα σε λιποψυχίες, κακίες και κομπλεξισμούς άλλων. Ποιός μπορεί να μου πει και τι λοιπόν? Έχω ευαισθησίες, αλλά πλέον δεν τις μοιράζομαι, μιας και είναι λίγες και σπάνιες. Έχω ψυχή, αλλά δεν τη σπαταλάω ανούσια για φθηνά ιδανικά και ανάξια καπρίτσια. Δε μένω πουθενά, από συνήθεια ή σιγουριά κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Άλλωστε έχω φύγει ξανά και ξανά σα να μην ήμουν καν εκεί, δίχως να με αγγίζουν υποτιθέμενες συγνώμες και προσπάθειες. Πήρα τόσα πολλά μαθήματα μέσα από μένα. Αυτό από μόνο του δίνει και μια καθοριστική απάντηση στην αρχική μου ερώτηση. Νιώθω και ενώ φοβάμαι, ουσιαστικά δε φοβάμαι. Δεν έχει μείνει τίποτα να με τρομάζει μιας και με υπέβαλα σε ένα σωρό δοκιμασίες. Συνέβησαν όλα, αφού πρώτα έδωσα τη συγκατάθεσή μου για να συμβούν. Οπότε, βασικά, επιλέγω να νιώθω για να νιώθω. Επειδή γουστάρω κι έχω τη δύναμη ακόμα κι όχι επειδή έχω ανάγκη να το κάνω. Την πραγματική μου ανάγκη θα τη βαφτίσω θέληση και μέσα από αυτήν θα κατανοώ κάθε μέρα που περνάει από τα χρόνια μου τον όρο <<Ζωτικότητα>>. 

Μίλα μου

Ένα λεπτό! Γιατί με κοιτάζεις με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα, όταν τόσο καλά γνωρίζεις πως μου δένει κόμπο τη γλώσσα? Τι αναζητάς στο σκοτάδι των ματιών μου? Ότι θα σε αφήσω έτσι απλά να εισχωρήσεις σε βυθισμένες σκηνές, που κατοικούν στα στενά του κατεστραμμένου μου συστήματος?

Και στέκεσαι σε απόσταση αναπνοής από την ενέργειά μου. Οι αύρες μας διασταυρώνονται και λειτουργούν σα μία. Με εγκλωβίζεις στην απάθεια και τη κακομεταχείριση έκφρασης . Σου κάνω επίκληση στο συναίσθημα βρίσκοντας τοίχο.... Μας διαχειρίζεσαι με αρνητικά μαθηματικά. Δεν υπάρχει εγώ κι εσύ. Αφαίρεση ή διαίρεση, ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΠΡΟΣΘΕΣΗ. Καμία τάση. Συνεχίζει τις στροφές ο άχρωμος κύκλος, ΜΊΛΑ ΜΟΥ. ΠΕΣ ΚΑΤΙ. Με φοβίζουν οι τρόποι σου, το κενό που μπορεί να κατοικεί μέσα σου, η κλίση προς τη μοναξιά και η έλλειψη πάθους. Τι κουβαλάς και παλεύεις να είμαστε παράλληλα αντί να βρισκόμαστε σε κάποιο σημείο? Καμία απάντηση. Η απάθεια μετατρέπεται σε ομίχλη. Τα μάτια μου θολώνουν και πασχίζω να σε δω. Σε ψάχνω με τα χέρια.

Να σαι! Τρέμουλο στα ακροδάχτυλά μου από την πλευρά σου. Απόγνωση γεμάτη ουρλιάζω. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ? ΓΙΑΤΙ? ΜΗ ΜΟΥ ΦΕΥΓΕΙΣ. ΜΙΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΑΝΤΈΔΡΑΣΕ. Πλησιάζω το πρόσωπο σου με το δικό μου πρόσωπο,  πίσω από τη θαμπάδα. Να βλέπεις? Δε θα σε πληγώσω, μην απομακρύνεσαι από μένα λοιπόν. Κι όμως ενώ δεν προσπαθείς πλέον να το βάλεις στα πόδια, παραμένεις εκεί, σε απόσταση. Βουρκώνω. ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ. ΦΩΝΑΖΩ ΣΠΑΡΑΚΤΙΚΆ. Το χέρι μου γροθιά, βρίσκει δυνατά το μέτωπό σου. Ένας διαπεραστικός ήχος μου κατευθύνει τα βλέφαρα στο έδαφος και σε βλέπω εκεί, σε χιλιάδες γυάλινα θρύψαλα.... 

Bad trips.

Είναι από τις λίγες φορές, που δεν έχω ιδέα πως να αρχίσω ένα θέμα. Γνωρίζω τι θέλω να γράψω, αλλά είναι τόσες πολλές και μπερδεμένες οι σκέψεις μου που κάπου χάνομαι. Όπως και να έχει θα ξεκινήσω όσο πιο ομαλά μπορώ. 
 Τελευταία έβαλα τον εαυτό μου σε μία σειρά, με αποτέλεσμα να έχω τη δυνατότητα να σκέφτομαι και να αισθάνομαι πιο ορθά. Διαπίστωσα λοιπόν πως η ανθρώπινη φύση είναι τέτοια που όσο κι αν αμύνεται, κάποια στιγμή  επηρεάζεται από διάφορους αρνητικούς παράγοντες, καταλήγοντας  σκεπασμένη από ένα μαύρο πέπλο μιζέριας και αρνητικότητας. Αυτούς τους παράγοντες αποφάσισα να τους βαφτίσω, μαζικά, "δαίμονες". Λειτουργούν έτσι. Εισβάλλουν μέσα σου και σε τρώνε μέχρι να σε ισοπεδώσουν απόλυτα. 
Αυτά τα φανταστικά πλάσματα λοιπόν είναι τα εξής :
-Αυταπάτες(ή παραισθήσεις)
-Πόθος
-Απληστία
-Ζήλια
-Θυμός 
-Τεμπελιά
Είναι ύπουλα συναισθήματα, ουσιαστικά, που σε γεμίζουν αμφιβολίες. Η αμφιβολία σου στερεί την ικανότητα να εμπιστευτείς τον εαυτό σου σε καταστάσεις, αισθήματα, δυνάμεις. Με τον καιρό τροφοδοτείται, αυξάνεται, ώσπου να σε στοιχειώσει ως το κόκαλο, κάνοντάς σε υποχείριο της. Εν τέλει έχεις φτάσει στο σημείο να πάσχεις από αρκετές επικίνδυνες διαταραχές. Κρίσεις άγχους, πανικού, ταυτότητας, εθισμούς, καταθλίψεις, ΜΑΝΙΟκαταθλίψεις, νευρώσεις, ανορεξία, βουλιμία, νόσο του Crohn κ.ο.κ. Και λέω επικίνδυνες γιατί όλες οι νόσοι έχουν ως αντίκτυπο την υγεία του κάθε οργανισμού. Προκαλούν ανεπανόρθωτες βλάβες αν δεν κάνεις κάτι να τις προλάβεις όσο είναι νωπές.
 Μοιάζει δύσκολο να πας κόντρα σε αυτό το τέρας, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που δεν καταπολεμάται, αρκεί να υπάρχει θέληση. Η παραίτηση απευθύνεται σε δειλές ή κακομαθημένες προσωπικότητες. Το βασικότερο για να κερδίσεις τις αμφιβολίες που σε πνίγουν είναι ο καθαρός νους  και η πνευματική χαλάρωση. Όταν νιώθεις ότι είναι έτοιμες να ανέβουν στην επιφάνεια πρέπει να ηρεμήσεις, να συγκεντρωθείς στο μέγιστο και παίρνοντας βαθιές ανάσες να πιάσεις το πρόβλημα από τη ρίζα του. Υπόβαλε το μυαλό σου στη διαδικασία να σκεφτεί τί είναι αυτό που σε φοβίζει τη συγκεκριμένη στιγμή, γιατί σε φοβίζει. Αν πρόκειται για κάτι που θες να δημιουργήσεις και τρομοκρατείσαι για το αν θα το καταφέρεις, φαντάσου τον εαυτό σου να το δημιουργεί. Δεν υφίσταται η έννοια "δε μπορώ" όπως είναι γνωστό, προσπάθησε. Διαχειρίσου το σα να είσαι κριτικός. Αξιολόγησέ το με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Όταν διακρίνεις λάθη και ατέλειες θα είσαι στο δρόμο που θες. Ξέρεις τι να διορθώσεις έμπρακτα και τι να αποφύγεις. Όταν επιστρέψεις από το νοητικό ταξίδι, θα είσαι πιο ζωντανός. Θα έχεις περισσότερη αποφασιστικότητα κι ας στραβώσει κάτι, αφού η συγκεκριμένη μέθοδος σου ξεκλειδώνει πτυχές που σφράγισαν τα δαιμόνια που προανέφερα..... Χρησιμοποίεισαι την τακτική αυτή κάθε φορά που θα σε ζώνουν τα φίδια για τους στόχους σου, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Σιγά σιγά θα εξορκίσεις ότι διαολεμένο κατοικεί μέσα σου αποκτώντας διαύγεια, θετική αύρα, ισορροπία και πάνω απ' όλα αυτοεκτίμηση. Και οι πιο δύσκολοι κόμποι λύνονται...