Εδώ που ο καθένας αποποιείται οποιαδήποτε ευθύνη για τις αποτυχίες του, κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Που δε θα βρεις το παραμικρό ίχνος ανιδιοτέλειας, σεβασμού και αθωότητας. Σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο οργή που καθημερινά καταρρέει. Που ο διπλανός θα ακούσει την κραυγή οδύνης από οτιδήποτε έμψυχο και θα λοξοδρομήσει αν δεν έχει κάποιο προσωπικό όφελος, αντί να προσφέρει ένα χέρι βοηθείας εφόσον απλά μπορεί. Εδώ που όλοι είναι ικανοί να πατήσουν επί πτωμάτων για να καταφέρουν μια ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Σε μία γη που της συμπεριφέρονται όλοι βάναυσα, ενώ στη ουσία εκείνη τρέφει αυτούς που την προδίδουν.
Πες μου. Έπειτα από τόσα κι άλλα τόσα εξίσου ανήθικα και βρώμικα. Πες μου.... Πως έχεις το θράσος και με βαφτίζεις άγρια ή απολίτιστη, επειδή αρνούμαι να συμβαδίσω με τον παραπάνω τρόπο ζωής σου? Μέσα στην αναρχία σου, που βρίσκεις τον υγιή νου να υποβιβάσεις τη δική μου νοοτροπία? Το χάος μου δε σε αφορά, απέχει έτη φωτός απ' όσα διδάχτηκες. Ότι εσύ ονομάζεις αταξία, εμένα μου δίνει κίνητρα και με βάζει σε τάξη.
Συγχαρητήρια για όσα υποκρίνεσαι, μα στο δικό μου στρατόπεδο έχουν μεγαλύτερο βάρος οι πέτρες από την ύπαρξή σου. Ότι θεωρώ πουλημένο το αποφεύγω. Χαράζω δικά μου μονοπάτια χωρίς να απασχολώ το μυαλό μου με κανόνες που όρισαν μικροοργανισμοί .
Η πνευματικότητα είναι για λίγους. Απαιτεί διαφορετικό είδος πειθαρχίας, εξελιγμένη φαντασία και ανεπηρέαστη ενέργεια από εξωγενείς παράγοντες. Όταν λοιπόν για σένα θεωρείται κόπος να μπείς στη διαδικασία να προσφέρεις. Όταν το μόνο που σε γεμίζει είναι να παρασιτείς ζώντας σαν ψυχική ρουφήχτρα. Όταν λειτουργείς εις βάρος των απλών νόμων της φύσης και σε αφήνει παγερά αδιάφορο το πόσο ζορισμένη είναι ήδη, συμβάλλοντας στην έξτρα κακομεταχείρισή της. Όταν γυρνάς την πλάτη , εκεί που έχουν την ανάγκη σου, όσο δεν πρόκειται για σένα. Και αφού πληροίς όλα αυτά τα όταν, αλλά αντί να το βουλώσεις και να κολυμπήσεις στις λάσπες που σε περιβάλουν, έχεις την τόλμη να με δείχνεις με το δάχτυλο, επειδή απορρίπτω τα πιστεύω σου, πως περιμένεις με τη σειρά μου να μην κλίνω προς άλλη κατεύθυνση όταν θα είσαι εσύ εκείνος που θα χρειάζεσαι μία σανίδα σωτηρίας?
Η πνευματικότητα είναι για λίγους. Απαιτεί διαφορετικό είδος πειθαρχίας, εξελιγμένη φαντασία και ανεπηρέαστη ενέργεια από εξωγενείς παράγοντες. Όταν λοιπόν για σένα θεωρείται κόπος να μπείς στη διαδικασία να προσφέρεις. Όταν το μόνο που σε γεμίζει είναι να παρασιτείς ζώντας σαν ψυχική ρουφήχτρα. Όταν λειτουργείς εις βάρος των απλών νόμων της φύσης και σε αφήνει παγερά αδιάφορο το πόσο ζορισμένη είναι ήδη, συμβάλλοντας στην έξτρα κακομεταχείρισή της. Όταν γυρνάς την πλάτη , εκεί που έχουν την ανάγκη σου, όσο δεν πρόκειται για σένα. Και αφού πληροίς όλα αυτά τα όταν, αλλά αντί να το βουλώσεις και να κολυμπήσεις στις λάσπες που σε περιβάλουν, έχεις την τόλμη να με δείχνεις με το δάχτυλο, επειδή απορρίπτω τα πιστεύω σου, πως περιμένεις με τη σειρά μου να μην κλίνω προς άλλη κατεύθυνση όταν θα είσαι εσύ εκείνος που θα χρειάζεσαι μία σανίδα σωτηρίας?
Παρόλα αυτά θα απλώσω το χέρι μου να κρατηθείς.... Σε αυτό διαφέρει το χάος μου απ' το δικό σου...
