Neverland

Στάσου! Καιρός να τα βάλουμε κάτω και να μιλήσουμε με γεγονότα μήπως ξεμπλεχτεί το κουβάρι. Σε έναν πλανήτη, χωρίς ανθρωπιά και συμπόνια, που επικρατεί εξαθλίωση και παρακμή.

Εδώ που ο καθένας αποποιείται οποιαδήποτε ευθύνη για τις αποτυχίες του, κατηγορώντας τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Που δε θα βρεις το παραμικρό ίχνος ανιδιοτέλειας, σεβασμού και αθωότητας. Σε αυτόν τον κόσμο γεμάτο οργή που καθημερινά καταρρέει. Που ο διπλανός θα ακούσει την κραυγή οδύνης από οτιδήποτε έμψυχο και θα λοξοδρομήσει αν δεν έχει κάποιο προσωπικό όφελος, αντί να προσφέρει ένα χέρι βοηθείας εφόσον απλά μπορεί. Εδώ που όλοι είναι ικανοί να πατήσουν επί πτωμάτων για να καταφέρουν μια ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία. Σε μία γη που της συμπεριφέρονται όλοι βάναυσα, ενώ στη ουσία εκείνη τρέφει αυτούς που την προδίδουν.

   Πες μου. Έπειτα από τόσα κι άλλα τόσα εξίσου ανήθικα και βρώμικα. Πες μου.... Πως έχεις το θράσος και με βαφτίζεις άγρια ή απολίτιστη, επειδή αρνούμαι  να συμβαδίσω με τον παραπάνω τρόπο ζωής σου? Μέσα στην αναρχία σου, που βρίσκεις τον υγιή νου να υποβιβάσεις τη δική μου νοοτροπία? Το χάος μου δε σε αφορά, απέχει έτη φωτός απ' όσα διδάχτηκες. Ότι εσύ ονομάζεις αταξία, εμένα μου δίνει κίνητρα και με βάζει σε τάξη.  

    Συγχαρητήρια για όσα υποκρίνεσαι, μα στο δικό μου στρατόπεδο έχουν μεγαλύτερο βάρος οι πέτρες από την ύπαρξή σου. Ότι θεωρώ πουλημένο το αποφεύγω. Χαράζω δικά μου μονοπάτια χωρίς να απασχολώ το μυαλό μου με κανόνες που όρισαν μικροοργανισμοί . 
  Η πνευματικότητα είναι για λίγους. Απαιτεί διαφορετικό είδος πειθαρχίας, εξελιγμένη φαντασία και ανεπηρέαστη ενέργεια από εξωγενείς παράγοντες. Όταν λοιπόν για σένα θεωρείται κόπος να μπείς στη διαδικασία να προσφέρεις. Όταν το μόνο που σε γεμίζει είναι να παρασιτείς ζώντας σαν ψυχική ρουφήχτρα. Όταν λειτουργείς εις βάρος των απλών νόμων της φύσης και σε αφήνει παγερά αδιάφορο το πόσο ζορισμένη είναι ήδη, συμβάλλοντας στην έξτρα κακομεταχείρισή της. Όταν γυρνάς την πλάτη , εκεί που έχουν την ανάγκη σου, όσο δεν πρόκειται για σένα. Και αφού πληροίς όλα αυτά τα όταν, αλλά αντί να το βουλώσεις και να κολυμπήσεις στις λάσπες που σε περιβάλουν, έχεις την τόλμη να με δείχνεις με το δάχτυλο, επειδή απορρίπτω τα πιστεύω σου, πως περιμένεις με τη σειρά μου να μην κλίνω προς άλλη κατεύθυνση όταν θα είσαι εσύ εκείνος που θα χρειάζεσαι μία σανίδα σωτηρίας?

Παρόλα αυτά θα απλώσω το χέρι μου να κρατηθείς....  Σε αυτό διαφέρει το χάος μου απ' το δικό σου...

Άνοιγμα

Έχω εδώ και ένα μικρό χρονικό διάστημα που ταλαιπωρώ το νου μου με μερικά ερωτήματα στα οποία δε μπορώ για κανένα λόγο να δώσω απαντήσεις. ΄Μια από τις σημαντικότερες απορίες μου είναι γιατί επικρατεί τόσο μίσος και παρταλισμός. Για ποιό λόγο να ζηλεύεις ή να φθονείς κάποιον? Γιατί να ρίχνεις σε κάποιους κατάρες από μέσα σου, άμα δε σε έχουν βλάψει? Κι αν σε έχουν βλάψει, γιατί υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων? Είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, με μικρές τροποποιήσεις στο dna μας για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε. Έχουμε όμως και άλλα τόσα κοινά. Αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να είμαστε όλοι φίλοι. Σημαίνει ότι ακόμα και αν δεν μπορούμε να είμαστε όλοι κοντά, μπορούμε αν μη τι άλλο να συνυπάρχουμε αρμονικά. Αν κάποιος δε σου κάνει, δε σε κρατάει κανείς από το να μην είναι στις επιλογές των ανθρώπων που θες πλάι σου. Ότι έχει κάποιος που δε θα καταφέρεις ποτέ να αποκτήσεις, μπορείς να το θαυμάζεις. Η ζηλοφθονία είναι φθηνή. Όλοι κατέχουμε κάτι που κάποιος άλλος δεν το ακουμπάει. Γιατί να μη βρούμε το δρόμο μας και να επικεντρωθούμε σε αυτό? Ποιός ο λόγος να έρχεσαι σε διαμάχη με κάποιον με διαφορετικό τρόπο σκέψης? Ή να αντιπαθείς όσους δεν έχουν τις ίδιες αντιλήψεις? Το βέβαιο είναι πως όλοι έχουμε καρδιά. Όλοι πληγωνόμαστε. Όλοι πονάμε. Όλοι έστω και για λίγο βιώνουμε χαρά. Όλοι ερωτευόμαστε. Όλοι έχουμε μυαλό κι ας μη το διαχειριζόμαστε με τον ίδιο τρόπο. 
 Αυτό λοιπόν με απασχολεί  εδώ και κάμποσο διάστημα. Με αφορμή τις δικές μου σχέσεις καθ'όλη τη διάρκεια της έως τώρα ζωής μου. Με συμπαθούν λίγοι. Δε με ενοχλεί. Με αγαπάνε ακόμα λιγότεροι. Αυτό κι αν δε με ενοχλεί. Με μισούν άπειροι. Το γνωρίζω. Ειλικρινά ούτε αυτό με ενοχλεί. Αυτό που με ενοχλεί αρρωστημένα είναι το ουσιαστικό γιατί.... Δε θα καταλάβω ποτέ το λόγο.  Ακόμα κι αν ποτέ μου πλήγωσα κάποιον, δεν είχα τέτοιο σκοπό και όσοι πέρασαν από τη ζωή μου ενδόμυχα το ξέρουν.  Οι πουστιές δε με χαρακτήριζαν ποτέ. Μπορεί να πόνεσα άλλους επειδή δεν έκρυψα ποτέ ποιά είμαι. Μπορώ να ζητήσω συγγνώμη γι' αυτό, ΑΛΛΑ δε μπορώ να απολογηθώ για το ότι ήμουν πάντα ξεκάθαρη και όταν κατηγορήθηκα για την ωμότητά μου επέλεξα να μη γίνω ηθοποιός και να μη χαϊδέψω αυτιά. Όσοι πήραν την απόφαση ως τότε να αράξουν στο πλευρό μου ήταν ήδη ενήμεροι από μένα την ίδια και προσποιήθηκαν ότι αυτό ήταν η αιτία που με πλησίασαν ή που άρχισαν τον όποιο δεσμό μαζί μου. Μα στο τέλος με κατηγόρησαν γι' αυτό. Φέρθηκαν χωρίς τσίπα και πάλι εμένα προσπάθησαν να δικάσουν. Κι ερχόμενοι στο σήμερα με καταριούνται ακόμα, αντί να τους καταριέμαι εγώ, όσος καιρός κι αν έχει περάσει. Και δε βαριέσαι. Δεν κρατάω κακία. Δε μισώ κανέναν. Δεν κατηγορώ. Ότι αγάπησα μια θα το αγαπάω επ' αόριστον κι ας έχω αποστασιοποιηθεί. Κι ας δείχνω πως δεν με νοιάζει. Έμαθα να προχωράω για να προχωράω. Η στασιμότητα και οι άσχημες αναμνήσεις δε με βοήθησαν οπότε διάλεξα να τις ξεπερνάω. Δεν επιδίωξα το κακό κανενός, ούτε το εύχομαι για κανέναν, ότι προϊστορία κι αν υπάρχει. Άνθρωποι είμαστε όλοι. Δημιουργηθήκαμε για να είναι τα πόδια μας  παράλληλα. Όχι τα πόδια των μεν στις πλάτες των δε.....