Κοιτάζω πίσω και βλέπω μέλλον. Μπροστά και βλέπω παρελθόν. Φοβίες μπλεγμένες με όνειρα. Αναμνήσεις περικυκλωμένες από εφιάλτες. Όλα μαζί, ένας αποπνιχτικός κόμπος τυλιγμένος γύρω από το λαιμό μου που χρίζει λυσίματος. Άντε να βρεις την άκρη του σκοινιού. Κι άμα την εντοπίσεις, κανείς δε θα σου εγγυηθεί πως έπιασες την αρχή του. Μπερδεμένες εικόνες λύπης, χαράς, προδοσίας, εκδίκησης, ανωριμότητας, εμπιστοσύνης... Από τότε έως σήμερα. Από χθες έως τώρα. Ένα αέναο πήγαιν' έλα. Στεκούμενη εδώ στο τώρα, αισθάνομαι ανήμπορη στο να ξεχωρίσω κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες ή έτσι νομίζω. Νιώθω ακόμα? Ή θέλω να μπορέσω να νιώθω πάλι? Τουλάχιστον έχω πιο ξεκάθαρο νου αν όχι καρδιά. Εγώ είχα το τιμόνι, οδηγώντας προς λάθος κατευθύνσεις. Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου για οποιαδήποτε απόφαση πήρα στη ζωή μου. Έχω γδάρει με τα ίδια μου τα νύχια τα μούτρα μου. Με έχω δει να αιμορραγώ, φέροντας κάθε ευθύνη, έχοντας λάβει υπόψιν ότι δεν υπάρχει φάρμακο επούλωσης, πέρα από τον ίδιο το χρόνο. Και όντως το έχω δει να συμβαίνει. Να βλέπω τον καιρό να γιατρεύει κάθε τραύμα, όσο βαθύ κι αν ήταν... Χίλια φταιξίματα, ριγμένα όλα στο τομάρι μου φυσικά! Έβαλα τα χεράκια μου κι έβγαλα τα ματάκια μου για πάρτη μου, ουκ ολίγες φορές. Βέβαια ήξερα ενδόμυχα που και πως βάδιζα. Άφηνα να με κολλήσουν νευρώσεις και ασθένειες, ξέροντας πως η ιδιαιτερότητα μου ονομάζεται ανοσία. Όσο κι αν πονούσα εκείνη τη στιγμή, τελικά αποκτούσα μεγαλύτερη ανοχή και αντισώματα σε λιποψυχίες, κακίες και κομπλεξισμούς άλλων. Ποιός μπορεί να μου πει και τι λοιπόν? Έχω ευαισθησίες, αλλά πλέον δεν τις μοιράζομαι, μιας και είναι λίγες και σπάνιες. Έχω ψυχή, αλλά δεν τη σπαταλάω ανούσια για φθηνά ιδανικά και ανάξια καπρίτσια. Δε μένω πουθενά, από συνήθεια ή σιγουριά κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Άλλωστε έχω φύγει ξανά και ξανά σα να μην ήμουν καν εκεί, δίχως να με αγγίζουν υποτιθέμενες συγνώμες και προσπάθειες. Πήρα τόσα πολλά μαθήματα μέσα από μένα. Αυτό από μόνο του δίνει και μια καθοριστική απάντηση στην αρχική μου ερώτηση. Νιώθω και ενώ φοβάμαι, ουσιαστικά δε φοβάμαι. Δεν έχει μείνει τίποτα να με τρομάζει μιας και με υπέβαλα σε ένα σωρό δοκιμασίες. Συνέβησαν όλα, αφού πρώτα έδωσα τη συγκατάθεσή μου για να συμβούν. Οπότε, βασικά, επιλέγω να νιώθω για να νιώθω. Επειδή γουστάρω κι έχω τη δύναμη ακόμα κι όχι επειδή έχω ανάγκη να το κάνω. Την πραγματική μου ανάγκη θα τη βαφτίσω θέληση και μέσα από αυτήν θα κατανοώ κάθε μέρα που περνάει από τα χρόνια μου τον όρο <<Ζωτικότητα>>.
