Θα μιλήσω για κάτι απλό που με απασχολούσε και με απασχολεί μέχρι σήμερα. Δε μπόρεσα ποτέ να βρω μία λύση για το πρόβλημα. Το στριφογυρίζω επεξεργάζοντάς το ξανά και ξανά στο μυαλό μου χωρίς καμία λύτρωση. Το ζόρισμα αυτό ονομάζεται τάση φυγής. Εμμονή με το να το βάλω στα πόδια ανά πάσα στιγμή. Νιώθω ασφυξία, σφυροκοπούν οι φλέβες και τα πόδια μου πιέζονται προς την πιο κοντινή διέξοδο. Φτάνω στο τέρμα μου, από τον πανικό. Προσπάθησα να το αποβάλλω, έσπασα την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια, αλλά τίποτα. Και μάλλον αυτό φταίει. Μάζεψα τα κομμάτια, αλλά τα ξανακόλλησα λάθος. Δεν αφήνω περιθώρια σε κανένα πλέον. Σε όσα γεγονότα βρέθηκα, έφυγα στην πρώτη ένδειξη δεσίματος... Δυστυχώς τα συναισθήματα μου απέδειξαν πως πρέπει να τα αποφεύγω.
Δε θα προτρέξω, ούτε θα βιαστώ να ακυρώσω... Μααααα... Θα φύγω κι από κει που ανοίχτηκα. Προτιμώ να στερηθώ καινούριες πληγές από το να δημιουργήσω κι άλλες, σκαλίζοντας τις παρελθοντικές. Στο σημείο που βρίσκομαι κλαίω χωρίς δάκρυα, νιώθω χωρίς αισθήματα, γελάω χωρίς χαρά... Δε δίνω τον εαυτό μου πουθενά. Κοιτάζω τη σκιά μου και σοκάρομαι όταν αντιλαμβάνομαι πόσο κοντά μου βρίσκεται. Χάνω το μυαλό μου σε ανούσια πράγματα, γιατί εκείνα δε με τραβάνε πλάι τους. Ότι με ελκύει παλεύω να το κρατάω σε απόσταση ασφαλείας, για να μη με αγγίξει. Σβήνω σημάδια τρυφερότητας όποτε γράφονται μπροστά μου, για να μην υπάρξουν πιθανότητες να πέσω από το σχοινί στο οποίο ακροβατώ με σταθερότητα. Και θεωρώντας πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, κλείνω τα μάτια και στρέφομαι στο στόχο που πρέπει να σκοτώσω, την ψυχή μου. Δεν έχω άλλη ανοχή για αδυναμίες όσο κι αν αδημονώ να ζήσω, στέρεψα. Δεν ξέρω πως να το αποτρέψω όλο αυτό, αλλά κυνηγάω το πνεύμα μου στο χάος να το σώσω. Διχασμός ανάμεσα στα τόσα θέλω μου. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να θέλουμε και να διεκδικούμε. Παρόλα αυτά παγώνω ασυναίσθητα τον παρορμητισμό μου και βάζω φωτιά στα "και αν" που μπορεί να με έκαναν ευτυχισμένη. Το φταίξιμο δε θέλω να το χρεώσω πουθενά, δε θα βρώ την άκρη της κλωστής κατηγορώντας. Είναι πολύ βίαιο να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη για να εισβάλλεις στο κομμάτι που είναι χαλασμένο, μπας και του κάνεις format και συνέλθεις, και λείπει ο οικοδεσπότης τελικά....
Και ξέρω πια... Όποτε το ένστικτό μου ψιθυρίζει ύπουλα να τρέξω μακριά, να γλιτώσω από κάτι που γνωρίζει την κατάσταση κι όμως διαθέτει τα προσόντα να ισοπεδώσει τα εμπόδια που υψώνω με μανία, καθημερινά, από φόβο, ΕΚΕΙ ΠΡΕΠΕΙ να μείνω για να ισορροπήσω όσο κι αν με πνίγει η τάση μου....
Δε θα προτρέξω, ούτε θα βιαστώ να ακυρώσω... Μααααα... Θα φύγω κι από κει που ανοίχτηκα. Προτιμώ να στερηθώ καινούριες πληγές από το να δημιουργήσω κι άλλες, σκαλίζοντας τις παρελθοντικές. Στο σημείο που βρίσκομαι κλαίω χωρίς δάκρυα, νιώθω χωρίς αισθήματα, γελάω χωρίς χαρά... Δε δίνω τον εαυτό μου πουθενά. Κοιτάζω τη σκιά μου και σοκάρομαι όταν αντιλαμβάνομαι πόσο κοντά μου βρίσκεται. Χάνω το μυαλό μου σε ανούσια πράγματα, γιατί εκείνα δε με τραβάνε πλάι τους. Ότι με ελκύει παλεύω να το κρατάω σε απόσταση ασφαλείας, για να μη με αγγίξει. Σβήνω σημάδια τρυφερότητας όποτε γράφονται μπροστά μου, για να μην υπάρξουν πιθανότητες να πέσω από το σχοινί στο οποίο ακροβατώ με σταθερότητα. Και θεωρώντας πως η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, κλείνω τα μάτια και στρέφομαι στο στόχο που πρέπει να σκοτώσω, την ψυχή μου. Δεν έχω άλλη ανοχή για αδυναμίες όσο κι αν αδημονώ να ζήσω, στέρεψα. Δεν ξέρω πως να το αποτρέψω όλο αυτό, αλλά κυνηγάω το πνεύμα μου στο χάος να το σώσω. Διχασμός ανάμεσα στα τόσα θέλω μου. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να θέλουμε και να διεκδικούμε. Παρόλα αυτά παγώνω ασυναίσθητα τον παρορμητισμό μου και βάζω φωτιά στα "και αν" που μπορεί να με έκαναν ευτυχισμένη. Το φταίξιμο δε θέλω να το χρεώσω πουθενά, δε θα βρώ την άκρη της κλωστής κατηγορώντας. Είναι πολύ βίαιο να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη για να εισβάλλεις στο κομμάτι που είναι χαλασμένο, μπας και του κάνεις format και συνέλθεις, και λείπει ο οικοδεσπότης τελικά....
Και ξέρω πια... Όποτε το ένστικτό μου ψιθυρίζει ύπουλα να τρέξω μακριά, να γλιτώσω από κάτι που γνωρίζει την κατάσταση κι όμως διαθέτει τα προσόντα να ισοπεδώσει τα εμπόδια που υψώνω με μανία, καθημερινά, από φόβο, ΕΚΕΙ ΠΡΕΠΕΙ να μείνω για να ισορροπήσω όσο κι αν με πνίγει η τάση μου....
