Είναι από κείνες τις μέρες του φθινοπώρου που δε θες να ξυπνήσεις. Δε θες να προχωρήσεις. Το παραμικρό σε ωθεί σε ξέσπασμα. Δεν έχεις διάθεση να ζήσεις. Από κείνες τις μέρες που νιώθεις πως τα όνειρα σου καταρρέουν και χρεώνεσαι. Δε βρίσκεις νόημα σε κανένα χαμόγελο, σε κανένα στήριγμα. Δε σε γεμίζει τίποτα, αφού την ελπίδα την έχει καταπιεί ένας μαύρος φαύλος κύκλος.
Ο ήλιος δεν ανατέλλει χαρίζοντας δύναμη και η σελήνη δε σε εμπνέει. Όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, σε τυφλώνει η κατάντια. Οι στόχοι και οι βλέψεις σου, σπαταλιούνται σαν πόρνες αριστερά και δεξιά. Δεν έχεις κουράγιο να τα βάλεις με τους δαίμονες σου. Είναι εκείνες οι μέρες που το άστρο σου είναι θαμπό, ετοιμάζεται να ξεψυχήσει. Περπατάς άσκοπα, πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί, αδιαφορώντας για την κατάληξη. Από κείνες τις νύχτες που σε βρίσκουν στα πρόθυρα να εγκαταλείψεις. Να το βάλεις στα πόδια, σκοτεινιάζοντας ότι συναίσθημα σε πνίγει για όλα όσα θα αφήσεις πίσω. Εκείνα τα βράδια που αναπολείς τις δυνατότητες που παραπέταξες άθελα σου... Που οι αναμνήσεις για το τι ήσουν και τι παραμένεις πέφτουν σαν καταιγίδα.. Που όλα τα εμπόδια για καλό σε αρρωσταίνουν.. Εκείνα τα πρωινά που σε ξυπνούν οι λυγμοί, από τα όνειρα που έγιναν εφιάλτες και σε περικύκλωσαν για να σε ρουφήξουν. Είναι από εκείνες τις περιόδους που ότι σε συγκινεί, σου φαίνεται πελώριο δίπλα σου. Δε φτάνεις να το αγγίξεις. Κι αν κάποτε είχες τον τσαμπουκά να σηκώσεις ανάστημα για να το ακουμπήσεις, τώρα χαμηλώνεις το κεφάλι σου, ανίκανος, ζωσμένος από Ερινύες που ψιθυρίζουν στο αυτί σου πως δεν είσαι αρκετός για ότι στέκεται πλάι σου... Και επικρατεί ένα απέραντο χάος. Και όλα φλέγονται μέσα σε αυτό το χάος.....
Και περιμένεις εκείνη τη στιγμή που θα τρίξει ο εγωισμός σου από τον πανικό, μέσα στο κεφάλι σου.
Θα πάρει τα σκήπτρα και θα σε κλωτσήσει μακριά απ' όλα αυτά. Και θα σβήσει τα πάντα. Και θα σε ωθήσει να αναμετρηθείς με τη ζωή ξανά....
