Και φτάνοντας επιτέλους στο σήμερα μπορώ να δω ξεκάθαρα. Πλέον. Τα ψυχολογικά μου προβλήματα. Έχω πολλά κι εγώ όπως οι περισσότεροι. Αλλά κατάφερα να βρω το κουράγιο να τα διακρίνω και να προσπαθήσω να τα ξεπεράσω. Όχι να τα κουμαντάρω. Τα λάθη του παρελθόντος ακόμα κι αν δεν είναι δικά σου μόνο, ακόμα κι αν κουβαλάς λάθη άλλων πέρα από αυτά που μόνος σου επέλεξες βασανίζοντας τη δική σου ψυχή, αν δοκιμάσεις να τα χειραγωγήσεις στο παρόν και στο μέλλον θα σου προκαλέσουν μονάχα ταλαιπωρία και καινούρια, χειρότερα κι απανωτά λάθη. Το θέμα είναι να κατορθώσεις να εξαγνίσεις την καρδιά σου, να μαλακώσεις την κρίση σου και να τα ξεπεράσεις... Βλέπεις, συνειδητοποιείς, παραδέχεσαι, σταματάς να σε κατηγορείς ή να αυτοτιμωρείσαι, συγχωρείς, δυναμώνεις, ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ και προχωράς από την αρχή. Από σωστό ή έστω σωστότερο μονοπάτι αυτήν τη φορά. Και όσες φορές χρειαστεί. Καθώς κυλάει ο χρόνος όσο κι αν είναι δύσκολο, κάθε επόμενη φορά θα φτιάχνεις πιο σωστό μονοπάτι. Κάθε ξεκίνημα δυσκολότερο, αλλά κάθε νέος δρόμος ορθότερος από τον προηγούμενο. Ώσπου θα φτάσεις στο εδώ και τώρα. Και εδώ θα χτίσεις το καταλληλότερο καινούριο μονοπάτι μέσα από τα έως σήμερα λάθη που σύλλεξες από κάθε λάθος δρόμο που τράβηξες μέχρι χθες. Μαθαίνοντας... Προχωρόντας... Ρίχνοντας γερές βάσεις σε τούτη την άσφαλτο. Δεν είσαι φυτό. Μπορείς να ποτίσεις μόνος σου τις ρίζες σου, αν δεν το κάνει άλλος για σένα. Είσαι για σένα δυνατός. Αρκεί να αγαπήσεις τον εαυτό σου, αρκεί να αγαπήσεις και τα λάθη σου διδάσκοντας το νου σου πως να τα εκμεταλλεύεται για καλό. Έτσι δημιουργείς μονοπάτι αντάξιο των προσδοκιών σου. Έτσι δε θα χαθείς. Έτσι κανείς δε χάνεται....
