Είναι και εκείνες οι στιγμές που νιώθεις τόσο σάπιος... Τόσο απελπισμένος. Ψάχνεις απεγνωσμένα
το λόγο υπαρξής σου και συνειδητοποιείς ότι ζεις μόνο επειδή είσαι εγωιστής. Γιατί δε θες να χάσεις
κάτι ή κάποιον. Και τι ξέρεις εσύ; Το πιο πιθανό είναι να φτιάξουν τα πράγματα χωρίς την παρουσία σου. Αυτό ξέρεις λοιπόν. Οι ισχυρισμοί μπορεί να είναι διαφορετικοί, αλλά μέσα σου βλέπεις ξεκάθαρα ότι μόνο εμπόδιο μπορείς να σταθείς στην ευτυχία του. Και όταν αγαπάς με όλη σου τη δύναμη είναι αδιανόητο να φέρεσαι εγωιστικά... Κοιτάς στον καθρέφτη και μισείς την εικόνα που αντικρίζεις, αφού αντιλαμβάνεσαι πως πότε δε θα είσαι αρκετός. Αξίζει χιλιάδες περισσότερα από μία κατεστραμένη και λειψή προσωπικότητα. Η ζωή πάει μπροστά, όχι πίσω. Είναι άδικο να καθιστάς κάποιον στάσιμο επειδή εσύ είσαι ανάπηρος. Άντε τώρα να τα συνειδητοποιείς όλα αυτά και να καταφέρεις να ζήσεις για να υλοποιήσεις όνειρα. Ποιά όνειρα; Τα όνειρα που είναι για εκείνον τον έναν άνθρωπο; Πως να τα χτίσεις όταν νιώθεις τόσο άχρηστος; Εδώ φοβάσαι να τα σκεφτείς, θα τα κάνεις; Ποιό το νόημα να έχεις κοινούς στόχους όταν αισθάνεσαι ότι δεν αξίζεις όσο αξίζει; Χώνεις τον εαυτό σου σε αδιέξοδο. Εκεί που θες μόνο την ευτυχία του άλλου, αλλά φοβισμένος επειδή νιώθεις πως μόνο δυστυχία έμαθες, δεν ξέρεις πως να του την προσφέρεις.... Κατάντια...
