Κάποια στιγμή στη ζωή μου πρέπει να πάρω την απόφαση να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Για όσες πίκρες του προξένησα. Δημιούργησα ανεξάντλητα εμπόδια, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά να καταφέρω να μη με βρω.. Μου στέρησα δικαιώματα και υπομονή. Με διέβαλα καθημερινά... Άπλωσα το χέρι μου στην αναισθησία, διαμορφώνοντας ένα χαρακτήρα χωρίς συναισθήματα. Υπέφερα χωρίς πόνο. Έκλαψα χωρίς δάκρυα. Ερωτεύτηκα χωρίς πάθος. Αγάπησα χωρίς τρυφερότητα. Μαγεύτηκα χωρίς ρίσκο. Νευρίασα χωρίς θυμό. Έδωσα χωρίς ενθουσιασμό. Πήρα αλλά δεν ακούμπησα. Πέρασα αλλά δεν έμεινα... Ως που έφτασα σε τέλμα. Οι συνθήκες με βοήθησαν. Τι κι αν η ζωή είναι όλη μπροστά μου ή αν το μέλλον μου φάνταζε λαμπρό; Με έφτασα σε σημείο να ονειρεύομαι εφιάλτες...Η αλήθεια είναι πως όλες οι καταστάσεις ως τώρα ήταν πρωταγωνίστριες... Δυστυχώς όμως εγώ δεν κλέβω ρόλους! Κι όμως συνήλθα!! Συνειδητοποίησα πως για να πάρεις πρωταγωνιστικό ρόλο δε χρειάζονται πονηρές μέθοδοι.... Χρειάζεται τσαγανό, αποδείξεις, διεκδίκηση, και πείσμα.. Πείσμα και εγωισμό έμαθα από παιδί να έχω.. Απλά δεν ήξερα να τα κουμαντάρω σωστά ως τώρα! Ποτέ όμως δεν είναι αργά... Έφτασα σε αυτήν την ηλικία με αξιοπρέπεια και βάσεις!! Θυμάμαι από παλιά τους δικούς μου που μου έλεγαν πως δεν αρκεί να έχεις μόνο στόχους... Πρέπει και να τους πραγματοποιείς!! Παρ' όλα αυτά σημασία δεν έχει αν πρέπει, αλλά ότι θέλω να τους φέρω εις πέρας.... Δεν αρκούμαι πλέον στα αρκετά! Θέλω να καταφέρω τα πάντα... Γιατί για μένα αυτό αξίζω πλέον...
